Progressiegerichte intervisie kan je helpen om met je team in een minuut of 20 een casus te bespreken en goede ideeën op te doen. De aanpak kent een aantal spelregels en stappen die ik onderaan dit artikel beschrijf. De aanpak werkt het beste als de spelregels en de stappen strikt worden toegepast en als er een behoorlijke vaart in het proces wordt aangebracht. Na afloop van de bespreking van de casus wordt er niet doorgepraat over de casus.
Lees verder »

Deze week kwam ik een artikel tegen over de vraag of menselijke moraliteit een (bij)produkt van de evolutie is. Charles Darwin was de eerste die dit idee uitwerkte in zijn boek The descent of man. Michael Tomasello van het Max Planck in Leipzig heeft nu ook een boek geschreven over dit thema: A Natural History of Human Morality. In dit boek stelt hij dat de moraliteit van mensen, die uniek is onder dieren, een consequentie is van onze neiging om samen te werken op manieren zoals andere primaten dat niet doen.Lees verder »

Onderstaand filmpje maakte ik enkele jaren geleden. Het geeft stapsgewijs weer hoe je een progressiegericht coachingsgesprek kunt voeren. Click op het plaatje om het filmpje te zien.

Drie jaar geleden hebben wij de term progressiegericht werken geïntroduceerd. Dat wij dit deden was het resultaat van een denkproces van ruim een jaar of 5. Aanvankelijk noemden wij onze aanpak oplossingsgericht. Maar deze term ging in de loop der jaren steeds meer wringen. In de eerste plaats omdat wij zelf allerlei concepten en methodes ontwikkelden die wellicht wel in het verlengde lagen van oplossingsgericht werken maar niet letterlijk voortkwamen uit oplossingsgericht werken. Bij onszelf maar ook in de markt ontstond soms verwarring over of de dingen die wij deden wel echt altijd oplossingsgericht waren. Daarnaast gingen wij steeds meer concepten uit de psychologie gebruiken in onze aanpak. Sommige van die concepten, zoals autonomie-ondersteuning, leken vrij goed aan te sluiten bij de oplossingsgerichte aanpak maar andere concepten, in de ogen van velen, wat minder goed, zoals de groeimindset.Lees verder »

 

Je verdiepen in de neurowetenschap kan interessant en nuttig zijn maar ook verwarrend. Hier zijn enkele gedachten over hoe je je een weg kunt banen in het oerwoud van de neurowetenschap. 

Naar aanleiding van mijn artikel Is neurowetenschap relevant voor coaches? kreeg ik vrij veel instemmende reacties. In het artikel bespreek ik in hoeverre neurowetenschap relevant is voor coaches en in hoeverre je van coaches kunt verwachten dat ze zich in de neurowetenschap verdiepen. Ik kwam tot de conclusie dat het voor coaches wellicht niet noodzakelijk is om zich te verdiepen in de neurowetenschap maar dat dit wel nuttig en interessant kan zijn. Het kan ervoor zorgen dat je beter kunt onderbouwen hoe je te werkt gaat en dat je scherper zicht kunnen op welke interventies in welke situaties kunnen werken. Eén van de mensen die per email reageerden op mijn artikel was het eens met mijn conclusies maar wees me erop dat het wel belangrijk is om de ontwikkelingen in de neurowetenschap met een gezonde dosis scepsis te volgen aangezien er, volgens hem, veel charlatans rondlopen en dat er veel onzin wordt geschreven over neurowetenschap.Lees verder »

Leidinggevenden zijn soms niet zo duidelijk over wat zij verwachten van een medewerker en hopen dat een externe coach of trainer deze duidelijkheid kan bieden. Dat werkt vaak niet. 

Leidinggevenden vinden het niet altijd zo gemakkelijk om duidelijk te zijn over hun verwachtingen van medewerkers. Mogelijk heeft dit ermee te maken dat ze niet autoritair willen overkomen of omdat ze wel eens negatieve reactieve reacties hebben gehad op eerdere pogingen om duidelijk te zijn. Als coach kreeg ik eens het verzoek van een leidinggevende om een van zijn medewerkers te coachen. Ik vroeg wat of er wat hem betreft een doel van de coaching was en de leidinggevende reageerde in wat algemene (vage) termen. Ik herinner me niet meer precies wat hij zei -het is al bijna 15 jaar geleden- maar ik kreeg de indruk dat de coaching helemaal bedoeld was voor deze medewerker en dat de leidinggevende zelf geen specifieke doelen had met de coaching. Lees verder »

Tijdens een training progressiegericht leidinggeven aan teamleiders in een Jeugdzorg-organisatie kwam er interessant voorbeeld van betekenisvolle progressie naar voren. Aan het begin van de derde trainingsdag training hadden de deelnemers in duo’s een kwartiertje met elkaar gesproken over welke progressiegerichte principes en technieken ze al hadden uitgeprobeerd en wat dat had opgeleverd. Toen de deelnemers terugkwamen in de trainingszaal vroeg ik hen of het gesprekje nuttig was geweest. Eén van de mensen die het nuttig vond, wilde dit graag toelichten.

Lees verder »

Regelmatig kom ik een wat apart verschijnsel tegen namelijk dat mensen weten dat iets werkt maar ondanks dat toch een stevige schroom ervaren om het te doen. Deze schroom heeft te maken met een soort schuldgevoel. Hmm… weten dat iets werkt maar het toch niet doen omdat je je er schuldig over voelt terwijl je het doet? Klinkt vreemd, nietwaar? Ik zal een voorbeeld geven. Het laatste halfjaar of zo heb ik meerdere artikeltjes geschreven over hoe goed lichaamsbeweging is voor mensen. Ik heb het vooral over lopen, wandelen, gehad. Het beste voorbeeld van zo’n artikel is mijn bespreking van het boek van Erik Scherder. Op dat artikel heb ik vele reacties gekregen, meestal enthousiaste. Afgelopen week had ik het met iemand over dit artikel en deze vrouw zei: “Ik geloof wel dat lopen goed voor je is en ik raad het zelfs anderen wel eens aan! Maar zelf doe ik het toch niet. Als ik tijdens mijn lunchpauze ga lopen, voel ik me schuldig. Ik ben heel Calvinistisch in die dingen. Ik heb het gevoel alsof ik niet hard genoeg werk als ik midden op de dag een stukje ga wandelen.”Lees verder »

Het besef dat iedere sessie de laatste kan zijn, en dat zowel cliënten als coaches na ieder gesprek kunnen beslissen om te stoppen, werkt vaak goed voor zowel coaches als voor cliënten. 

In progressiegerichte coaching werken we met het oude (oplossingsgerichte) principe dat ieder coachingsgesprek het laatste kan zijn. Dit betekent dat cliënten na ieder gesprek kunnen bepalen of ze het wel of niet zinvol vinden dat er nog een volgend gesprek komt. De aanleiding om te stoppen kan zijn dat cliënten het gesprek niet voldoende vonden opleveren en daarom niet verder vinden. Maar dit gebeurt niet zo vaak. Vaker is de reden om geen vervolgafspraak te willen maken dat cliënten het gesprek dermate nuttig vonden dat ze het gevoel hebben dat ze al weer zelfstandig verder kunnen dus voorlopig even geen verdere hulp nodig hebben. Mochten ze in latere instantie weer een gesprek hebben dan kan dat natuurlijk. Lees verder »

Nuttigheidsvragen behoren tot de meest bekende en geliefde progressiegerichte technieken. Hier zijn twee manieren waarop je ze bij conflicthantering extra behulpzaam kunt maken. 

Progressiegerichte principes en technieken zijn heel goed bruikbaar bij conflicthantering. Enkele eerdere artikelen waarin ik daar voorbeelden van gaf staan hier, hier en hier. Een vraag die bij uitstek goed bruikbaar is is de nuttigheidsvraag. Zoals ik in dit artikel al schreef kan die op twee grofweg soorten manieren gesteld worden. De eerste manier gaat over de nuttige invulling en aanpak van het gesprek en kan bijvoorbeeld als volgt worden geformuleerd: “Hoe kunnen we de tijd wat jou betreft zo nuttig mogelijk gebruiken?” De tweede manier gaat over gewenste opbrengst van het gesprek en kan bijvoorbeeld als volgt worden geformuleerd: “Waaraan zou je na afloop van ons gesprek merken dat je er iets aan hebt gehad?”. Deze  twee vormen van nuttigheidsvragen kunnen heel goed beide gesteld worden in een gesprek. Ze vullen elkaar vaak goed aan. Hier zijn twee manieren om je nuttigheidsvraag in conflicthantering extra behulpzaam te maken.Lees verder »

Deze week vond de derde dag plaats van de opleiding progressiegericht werken met groepen. Het thema van die dag is progressiegericht omgaan met weerstand en conflicten. Gedurende de hele dag krijgen de cursisten de gelegenheid om te oefenen, hulp en feedback te krijgen, te reflecteren en allerlei hulpmiddelen en technieken uit te proberen (bijvoorbeeld De plus achter de min zoeken). We begonnen de dag, zoals we altijd doen, met een erinkomoefeningetje. We vroegen hen om duo’s te vormen en elkaar te vertellen over een situatie waarin ze al tevreden waren over hoe ze al eens waren omgegaan met weerstand of een conflictsituatie. We nodigden hen uit om hier een minuut of 15 over te praten met elkaar en ook te bespreken wat er in die situaties had gewerkt.Lees verder »

 

Hier betoog ik dat mindfulness-meditatie ondersteunend kan werken voor progressiegericht werken. Eerst beschrijf ik effecten van mindfulness-meditatie op onze cognities, gevoelens en ons lichaam. Vervolgens leg ik uit hoe mindfulness-meditatie progressiegerichte gespreksvoering kan ondersteunen. 

Lees verder »

Werken met minder gemotiveerde cliënten of deelnemers aan trainingen hoeft vaak niet zo’n probleem te zijn voor progressiegerichte professionals. In werken met niet gemotiveerde opdrachtgevers geloof ik echter niet erg.

Als je als coach progressiegericht werkt dan kun je soms te maken hebben met wat wel genoemd wordt ‘gestuurde cliënten‘. Dit zijn cliënten, coachees die er niet volledig achter staan om met jou te praten. Ze zitten daar omdat iemand anders, hun baas bijvoorbeeld, wilde dat ze daar zouden zitten. Ze voelden zich verleid of gedwongen om daar te zitten maar zijn niet erg gemotiveerd om mee te werken. In de progressiegerichte aanpak is er bepaalde manier van werken met dit soort cliënten die de kans groot maakt dat je snel met ze kunt samenwerken. In het artikel De kantelinterventie bij gestuurde cliënten kun je lezen hoe dit precies in zijn werk gaat. Voor een progressiegerichte coach is er normaal gesproken geen enkel bezwaar om met dit soort cliënten te werken. Lees verder »

Op deze website kijken we vaak naar progressie op een microniveau. Het is echter ook interessant om eens te kijken naar het macroniveau. Wanneer maakt een land progressie? The Social Progress Index lijkt een goede manier te bieden om daar naar te kijken. Lees verder »

In progressiegerichte gesprekken zul je je gesprekspartner niet vaak onderbreken. Soms doe je dat echter wel en heel doelbewust. Hier beschrijf ik wanneer en hoe je dat doet. 

Progressiegerichte coaches en leidinggevende onderbreken hun gesprekspartners in de regel niet tijdens gesprekken. Ze stellen vragen, luisteren aandachtig, bieden veel ruimte en sluiten goed aan op wat de ander heeft gezegd. Hierdoor ervaren hun gesprekspartners dat hun perspectief serieus genomen wordt en krijgen zij de gelegenheid om goed na te denken en door te praten. Deze ruimte helpt hen om rustig na te denken en tot goede ideeën te komen. Lees verder »