Deze week overleed David Cassidy op 68-jarige leeftijd. In 1972 was hij een ongekend populair tieneridool. Hij speelde de hoofdrol in de tv-serie The Partridge familie en had grote hits als I think I love you en How can I be sure. Na dit gloriejaar 1972 verbleekte de ster van David Cassidy echter snel. In 2008 maakte hij bekend te worstelen met een alcoholverslaving. In februari van dit jaar maakte hij bekend te lijden aan dementie. In november werd hij in het ziekenhuis opgenomen wegen nier- en leverproblemen. Drie dagen later overleed hij. Gisteren deelde zijn dochter Katie Cassidy, via Twitter, Cassidy’s laatste woorden. Deze laatste woorden zijn wat mij betreft vrij tragisch maar ze kunnen ons misschien inspireren. Lees verder »

Een cursist stelde me vanochtend een vraag over de evidence-base van kernkwadranten en de testen-en-leren aanpak. Ze vroeg me waarom ik op pagina 89 van mijn boek Progressiegericht werken schrijf dat progressiegericht werken werkt vanuit aanname dat effectieve verandering in complexe systemen beter verloopt volgens het zogenaamde testen-en-leren model. Ze vroeg me naar mijn reden om hier het woord ‘aanname’ te gebruiken. Ik vind dat een interessante vraag. Hier is het antwoord dat ik haar stuurde: Lees verder »

Als mensen progressiegerichte gesprekstechnieken aanleren, stellen ze nogal eens de kritisch onderzoekende vraag: ben ik wel authentiek als ik mijn gesprekken op deze manier voer? Deze vraag kan bijvoorbeeld opkomen als ze leren om in plaats van negatief-kritisch te communiceren doelgericht en sensitief te communiceren. De authenticiteitsvraag vind ik zeker een begrijpelijke en terechte en het is er één waar ik ook zelf vaak over heb nagedacht (en nog steeds regelmatig over nadenk). En hij is niet alleen aan de orde bij progressiegerichte gespreksvoering maar bij iedere vorm van gespreksvoering waarbij je bewust nadenkt over hoe je gesprekken structureert, welke gesprekstechnieken je inzet en hoe je reageert op lastige uitingen van je gesprekspartner. Lees verder »

De afgelopen tijd heb ik regelmatig opmerkingen gehoord in de trant van: “Ik heb heel erg veel geleerd van jullie boeken en blogs maar het voegt toch ontzettend veel toe om ook training bij jullie te volgen.” Als ik doorvraag over wat het dan is dat die trainingen vooral toevoegen, hoor ik steevast als meest genoemde antwoord: oefenen volgens de deliberate practice aanpak. Tijdens deliberate practice oefenen we wat de cursisten nog niet zo goed afgaat, wat ze dus lastig vinden. Dit brengt altijd wel een zeker ongemak met zich mee omdat je als cursist tijdens het oefenen merkt dat nog niet alles goed lukt en je ook feedback krijgt over hoe je het anders zou kunnen doen. Soms is het oefenen op de deliberate-practice-manier op een eerste dag van een training wel wat wennen maar op latere trainingsdagen worden cursisten er vaak steeds enthousiaster over omdat ze merken hoeveel ze ervan leren.Lees verder »

Veel coaches die progressiegericht leren werken, zijn enthousiast over de CPW 7 stappenaanpak. Deze aanpak is geeft een gespreksstructuur weer die vaak erg goed bruikbaar is in coachingsgesprekken. Lang geleden vertelde een cursist me dat ze de progressiegerichte aanpak toepaste in haar coachingsgesprekken. Aan het einde van de gesprekken vroeg ze steevast aan haar coachees of ze het gesprek nuttig hadden gevonden. Bijna zonder uitzondering zeiden die coachees dat dat inderdaad zo was. Maar, zo vroeg deze cursist me, het is fijn dat zij het nuttig vonden maar ik ben ook met mijn eigen leerproces bezig. Hoe kan ik nu voor mezelf een idee krijgen of ik het gesprek goed heb aangepakt? Lees verder »

Eén van de eenvoudigste en populairste progressiegerichte technieken is de cirkeltechniek. Eén van de situaties waarin deze techniek erg goed werkt is in een intakegesprek. Een intakegesprek is een oriënterend gesprek met een mogelijke opdrachtgever of cliënt. Het doel van een intakegesprek is meestal om te bepalen of de dienstverlener de opdracht gaat uitvoeren. Hier is een voorbeeld van hoe de cirkeltechniek nuttig kan zijn in dat soort situaties. Lees verder »

Het CPW 4-Progressiegerichte-Rollen-model (4PR-model) dat wij in 2008 introduceerden*, beschrijft de volgende vier verschillende soorten rollen: helpen, sturen, trainen (/adviseren) en instrueren. Het model is gebaseerd op een assenstelsel dat vier veelvoorkomende rollen beschrijft die in verschillende soorten situaties bruikbaar zijn in het contact met cliënten. Lees verder »

Soms worden plezier en nut eenvoudig tegenover elkaar geplaatst: wat nuttig is, is niet plezierig en wat plezierig is, is niet nuttig. Volgens deze manier van denken draagt het doen van plezierige dingen dan ook niet bij aan het bereiken van belangrijke doelen. Leuke activiteiten zoals het spelen van een spelletje of het beoefenen van een sport, het luisteren naar of spelen van muziek, het kijken naar een leuk tv-programma en dergelijke, kunnen in deze manier van denken gezien worden als nutteloos of zelfs schadelijk.Lees verder »

Progressiegericht sturen wordt gezien als één van de nuttigste technieken die wij cursisten aanleren tijdens onze trainingen. De techniek is bruikbaar in situaties waarin je in een rol zit waarin je verwachtingen mag stellen aan het gedrag en prestaties van anderen. Het meest voor de hand liggende voorbeeld van zo’n rol is die van leidinggevende. Maar sturen kan ook in allerlei andere rollen van toepassing zijn zoals die van ouder, docent, opdrachtgever, toezichthouder, enzovoorts.Lees verder »

Coert Visser, 2016, Gastcolumn in O&O, Tijdschrift voor Human Resource Development (pdf)

Hierbij nodig ik u uit om na te denken over persoonlijke en professionele ontwikkeling in termen van spiralen en er een experimentje mee te doen. Een spiraal is een positieve feedbacklus, een lus van oorzaak en gevolg die zichzelf versterkt. Een voorbeeld hiervan is een microfoon die dicht bij een luidspreker wordt gehouden. De microfoon pikt dan het geluid van de luidspreker op en stuurt dat steeds opnieuw naar de versterker. Het resultaat is een snerpende hoge toon waarvan het volume uitsluitend begrenst wordt door het vermogen van de versterker.Lees verder »

Vandaag verzorgde ik een gastcollege over progressiegericht werken voor derdejaars studenten psychologie aan de Universiteit Utrecht. Hier kun je presentatie bekijken.Lees verder »

Gisteren viel bij mij Hersenvitaminen, Meer succes met de groeimindsetmix in de brievenbus. Het is een prachtig boekje, mooi vormgegeven en goed geschreven, over een onderwerp dat voor iedereen nuttig en interessant kan zijn. Iedereen heeft te maken met vragen over prestaties en ontwikkeling. In de eerste plaats stel je die vragen over jezelf. In de tweede plaats stel je ze over de mensen in je omgeving, bijvoorbeeld je kinderen en je collega’s.Lees verder »

We willen een lijst maken van redenen om kennis te maken met progressiegericht werken en vragen daarbij om jouw input.

Wij merken vaak het volgende: veel mensen die kennis hebben gemaakt met progressiegericht werken zijn er erg enthousiast over. Maar progressiegericht werken is bij veel mensen nog onbekend. Wat zou jij zeggen over progressiegericht werken tegen iemand die de aanpak nog niet kent? Wat zou volgens jou voor die persoon een goede reden kunnen zijn om de aanpak te leren kennen?Lees verder »

Graag wil ik twee begrippen introduceren: niveaudenken en progressiedenken. Hieronder leg ik uit wat ik bedoel met die twee termen en pleit ik voor het leggen van minder nadruk op niveaudenken en meer nadruk op progressiedenken.

 

Met niveaudenken bedoel ik een manier van denken waarbij je in het beoordelen van jezelf en anderen en in het stellen van doelen de nadruk legt op het bereikte niveau en het gewenste niveau. Met progressiedenken bedoel ik een manier van denken waarbij je in het beoordelen van jezelf en anderen en in het stellen van doelen de nadruk legt op de bereikte en de gewenste progressie. Deze twee manieren van denken hebben een aantal verschillende kenmerken en effecten. Hieronder ga ik gedetailleerder in op deze twee aspecten, het beoordelen en het stellen van doelen. Lees verder »

Progressiegerichte professionals richten zich meestal op een kleine stap vooruit in plaats van op een grote sprong vooruit. De aanpak gaat er, zoals eerder gezegd, zelfs vanuit dat kleine stappen de enige manier zijn om overweldigend grote problemen aan te pakken. Waarom dat zo is? Hier zijn enkele redenen. Als de stap vooruit zo klein mogelijk is dan is de benodigde hoeveelheid energie, motivatie en zelfvertrouwen minimaal. De drempel is zo laag dat de bereidheid om het stapje vooruit te zetten groter zal zijn. Lees verder »