De directeur van adviesbureau ABCDE nodigde een progressiegerichte coach uit voor een kennismakingsgesprek. In dit kennismakingsgesprek vertelde hij dat hij de coach graag wilde uitnodigen om de jaarlijkse heidag met het hele bureau te begeleiden. Bij het bureau werkten zo’n 60 mensen. De directeur had een half jaar eerder een introductieworkshop over progressiegericht werken meegemaakt en was daar toen enthousiast over. Hij vroeg de coach of die de heidag wilde begeleiden op een vergelijkbare progressiegerichte manier.Lees verder »

“Ik zie dat je boos wordt” is niet altijd een slimme reactie als je gesprekspartner boos wordt.

Deze week zat ik met enkele cursisten een gesprek te oefenen. Het ging over een situatie waarin de ene persoon (laten we hem Wim noemen) ontevreden was over het feit dat zijn verzoek niet werd ingewilligd door de andere persoon (laten we haar Emma noemen). Tijdens het oefenen reageerde Wim geïrriteerd waarop Emma een opmerking maakte in de trant van: “Ik zie je dat je nu boos wordt, Wim”. Het gesprek ging nog even door waarbij dingen werden gezegd als “Ik vind het erg jammer dat je nu zo boos wordt.” Tijdens het gesprek werd de irritatie eerder groter dan kleiner. De cursisten onderbraken hun gesprek en wilden met mij even reflecteren op wat er gebeurd was. Eén van hen vroeg mij toen: “Bij progressiegericht werken is dat niet de bedoeling, hè, om het over emoties te hebben?”Lees verder »

Ik kwam een mooi voorbeeld tegen van het activeren van een leerling op een progressiegerichte manier. 

Tineke geeft les aan middelbare scholieren op een internaat. Tijdens de periode waarin deze leerlingen op het internaat zitten werken zij een flink deel van de tijd zelfstandig aan hun vakken. Daar waar zij hulp en uitleg nodig hebben krijgen zij deze van Tineke en haar collega’s. Regelmatig worden er uiteraard ook toetsen afgenomen. Tineke maakt regelmatig gebruik van progressiegerichte technieken zoals groeimindset-interventies en autonomie-ondersteuning. Dagelijks maakt zij beknopte observatie-/reflectieverslagen -zowel voor zichzelf als voor de overdracht naar haar collega’s- waarin ze notities maakt van wat er die dag is gebeurd. Een van die recente notities heb ik gelezen en onthouden. Hij ging ongeveer als volgt: Lees verder »

Een goede manier om veranderingen te realiseren in organisaties is door iedereen te betrekken bij het continu realiseren van kleine verbeteringen. 

Eén van de belangrijke aspecten van progressiegericht werken is het focussen op het zetten van kleine stapjes vooruit. Kleine stapjes hebben meerdere voordelen. Een van de belangrijkste  voordelen is dat de drempel om in actie te komen lager is. En als je eenmaal in beweging bent is het gemakkelijker om verder vooruit te komen. Soms vrezen mensen dat het zetten van kleine stapjes vooruit niet van toepassing is wanneer er grote problemen zijn. Maar misschien is eerder het omgekeerde het geval. Juist bij grote problemen kunnen kleine stapjes erg krachtig zijn.

Lees verder »

Tijdens een driedaagse training progressiegericht leidinggeven aan teamleiders in een Jeugdzorg-organisatie kwam er interessant voorbeeld van betekenisvolle progressie naar voren. Aan het begin van de derde trainingsdag training hadden de deelnemers in duo’s een kwartiertje met elkaar gesproken over welke progressiegerichte principes en technieken ze al hadden uitgeprobeerd en wat dat had opgeleverd. Toen de deelnemers terugkwamen in de trainingszaal vroeg ik hen of het gesprekje nuttig was geweest. Eén van de mensen die het nuttig vond wilde dit graag toelichten.

Lees verder »

Deze case werd mij toegezonden door een leidinggevende van een afdeling bij een woningstichting die in een training een aantal progressiegerichte technieken had geleerd.

Als leidinggevende van de afdeling Dagelijks Onderhoud bij de Woningstichting heb ik te maken met diverse aannemers die in opdracht van ons reparaties uitvoeren. Een van de aannemers, een loodgieterbedrijf, kwam veelvuldig zijn afspraken met de bewoners niet na. Diverse gesprekken met hun uitvoerder en directeur, betreffende het nakomen van afspraken, leverden niets op. Soms ging het een week beter, daarna vervielen ze weer in hun oude gewoontes.Lees verder »

Door Elisabeth Floor

Deze week heb ik een evaluatiebijeenkomst gedaan via de cirkeltechniek in een multidisciplinair overleg met 6 deelnemers. Ik had een uur de tijd. Ik ben begonnen met een voldoening schenkend moment in tweetallen. Ik heb de deelnemers daarbij geholpen door wat hulpvragen op een flap te zetten als: ‘Wat ging er goed?’ en ’Waar was je met name tevreden over?’ en “Hoe is je dat gelukt?’ Dit werkte goed omdat het de deelnemers hielp om over te schakelen naar deze bijeenkomst (ze kwamen uit drukke spreekuren gerend), om stil te staan bij een succesje in hun werk en om dat te vieren. En het hielp ze vooral door te kijken hoe ze dat succesje gelukt was. Ik kon zien dat de deelnemers er blij van werden en op de nuttigheidsvraag gaven ze aan dat het hen inderdaad hielp om over te schakelen en dat ze er energie van kregen.Lees verder »

Ik had eens een prettig evaluatiegesprek met Hans, een ex-cliënt van me en met zijn manager en personeelsmanager. Eerder had ik hem gecoacht nadat hij enkele fouten in zijn werk gemaakt had. Het doel van de coaching was om er voor te zorgen dat hij geen fouten meer zou maken in de toekomst. Omdat hij werkte in een ziekenhuislaboratorium zouden fouten grote gezondheidsrisico’s voor patiënten kunnen opleveren. De coaching vond plaats in de periode van januari tot en met oktober en bestond uit zes gesprekken. Drie weken eerder was ik uitgenodigd voor een extra gesprek met hem en zijn nieuwe lijnmanager en de personeelsmanager. Zijn oude manager was inmiddels met pensioen gegaan en de personeelsmanager zou binnenkort vertrekken om te gaan werken in een ander ziekenhuis.Lees verder »

Twee jaar geleden publiceerde ik het artikel Het temmen van het beest, dat een case beschreef van Niklas Tiger (die de case oorspronkelijk als reactie plaatste bij dit artikel Small steps are often the only way to start tackling problems that nearly overwhelm us). Niklas schreef hoe mijn artikel hem had geïnspireerd om een begin te maken met het aanpakken van het grootste probleem in zijn organisatie via de kleine-stappenaanpak. Hij schreef dat hij en zijn collega’s nog maar net waren begonnen maar dat ze nu al het gevoel hadden dat grip op de situatie kregen en dat het probleem oplosbaar was. Nu heeft Niklas een update geplaatst, opnieuw als reactie bij mijn artikel, in antwoord op een vraag van een andere lezer die zich afvroeg hoe het verder was gegaan met Niklas’ case. Hier is Niklas’ update:

Hi! Een jaar geleden heb ik een stuk geschreven over dit onderwerp en mijn idee was om het hier te plaatsen maar ik ben dat op de één of andere manier vergeten. Hoe dan ook, ik heb het gevonden dus hier is het vergezeld van enkele aanvullende gedachten van nu, twee jaar later.

Lees verder »

Bram geeft leiding aan een dienstverlenende organisatie die al gedurende lange tijd te maken heeft met teruglopende financiële resultaten. Er is tot nu toe nog geen gestructureerde aanpak van dit probleem geweest, vooral omdat er geen consensus bestaat over wat er gebeuren moet. Moeten er mensen ontslagen worden om zo de winstgevendheid op te krikken? Moet de organisatie een andere, efficiëntere organisatiestructuur krijgen? Moet het commerciële apparaat van de organisatie worden uitgebreid? Moet de organisatie verkocht worden aan een grote concurrent? Moeten er andere managers komen? Er hebben al meerdere verhitte discussies plaatsgevonden waarbij zowel managers als medewerkers betrokken waren maar het is niet gelukt om overeenstemming te bereiken over wat de juiste structurele aanpak zou moeten zijn.Lees verder »