De zelfdeterminatietheorie onderscheidt drie psychologische basisbehoeften, de behoefte aan autonomie, competentie en verbondenheid. De vervulling van die behoeften is noodzakelijk voor mensen om zich goed te voelen en goed te functioneren. De behoefte aan autonomie heeft betrekking op de beleving dat je zelf kunt kiezen wat je doet en erachter staat wat je doet. De behoefte aan competentie heeft betrekking op de beleving dat je gedrag effectief en dat je in staat bent om gewenste resultaten te bereiken. De behoefte aan verbondenheid heeft betrekking op de beleving van een wederzijdse connectie met en zorg voor belangrijke andere personen. Recent onderzoek van González-Cutre et al. (2016) lijkt te wijzen op het bestaan van een vierde psychologische basisbehoefte: de behoefte aan noviteit (nieuwheid), de behoefte om voortdurend nieuwe dingen te blijven ervaren die afwijken van de dagelijkse routine.Lees verder »

Soms verwacht je geen progressie maar bereik je die wel. Dit zijn interessante momenten die nuttig zijn om te analyseren.

Lees verder »

Coert Visser, 2016, Gastcolumn in O&O, Tijdschrift voor Human Resource Development (pdf)

Hierbij nodig ik u uit om na te denken over persoonlijke en professionele ontwikkeling in termen van spiralen en er een experimentje mee te doen. Een spiraal is een positieve feedbacklus, een lus van oorzaak en gevolg die zichzelf versterkt. Een voorbeeld hiervan is een microfoon die dicht bij een luidspreker wordt gehouden. De microfoon pikt dan het geluid van de luidspreker op en stuurt dat steeds opnieuw naar de versterker. Het resultaat is een snerpende hoge toon waarvan het volume uitsluitend begrenst wordt door het vermogen van de versterker.

Lees verder »

Het boeken van progressie in iets wat belangrijk voor je is in je werk kan erg motiverend zijn. Het kan je kijk op je werk positiever maken, het kan positieve emoties opleveren en het kan je functioneren verbeteren (lees meer). Maar helaas blijft progressie vaak onopgemerkt. Om de positieve effecten van progressie te kunnen ervaren is nodig om progressie zichtbaar te maken en te monitoren. De progressielunch is één van leuke en nuttige manieren om meer zicht te krijgen op je progressie en deze progressie beter te benutten.

Lees verder »

Progressiegerichte intervisie kan je helpen om met je team in een minuut of 20 een casus te bespreken en goede ideeën op te doen. De aanpak kent een aantal spelregels en stappen die ik onderaan dit artikel beschrijf. De aanpak werkt het beste als de spelregels en de stappen strikt worden toegepast en als er een behoorlijke vaart in het proces wordt aangebracht. Na afloop van de bespreking van de casus wordt er niet doorgepraat over de casus.

John Medina, een Amerikaanse neurowetenschapper, schreef de bestseller Brain Rules: 12 Principles for Surviving and Thriving at Work, Home, and School (2008). Het boek beschrijft 12 regels op basis waarvan we ons leven kunnen inrichten op een manier die past bij hoe ons brein werkt. Een regel die mij met name interesseert en die mij is bijgebleven (ik las het boek toen het net verschenen was, in 2008) is regel 4: “we besteden geen aandacht aan saaie dingen” en in het bijzonder één aspect van die regel, namelijk de 10-minuten-regel.

Als je je structureel verdiept en bekwaamt in dat wat je interesseert leer je beter en houd je langer vol en kun je een goede bijdrage leveren aan je organisatie en je vak (lees meer hierover). Interesses zijn dingen die je leuk vindt om te doen en te leren en die je belangrijk of betekenisvol vindt om te doen en te leren. Om de voordelen van interessegericht werken en leren te kunnen plukken moet je een besef hebben van wat je interesses zijn. Soms hebben mensen niet zo’n helder idee over wat ze leuk en belangrijk vinden (lees meer hierover). Voor hen kan het bijhouden van een interessedagboek nuttig zijn. Lees verder »

Tijdens onze trainingen maken we soms gebruik van leuke improvisatie-oefeningen. Vandaag was dat weer het geval. We vroegen de deelnemers groepjes van 3 of 4 personen te vormen en bij elkaar te gaan staan met het gezicht naar elkaar toe. Vervolgens gaven we de volgende uitleg:

We vragen jullie om nu samen te gaan improviseren. De eerste persoon zegt een woord, de volgende persoon zegt een woord dat daarop aansluit en de derde persoon zegt een woord dat daar weer op aansluit, enzovoorts, zodat jullie samen een zin maken. Zorg dat je de vaart er in houdt en als de ene zin is afgelopen begin dan een volgende zin. Ga je gang!

Lees verder »

In het verleden begonnen wij onze trainingen vaak met een kennismakingsrondje. Tijdens dat kennismakingsrondje vroegen we cursisten dan om hun naam te vertellen en iets te vertellen over wat ze deden of wat hun reden was om aan de training mee te doen. Cursisten kregen dan om de beurt de gelegenheid om deze vragen te beantwoorden. Wat we weleens merkte was dat tijdens het kennismakingsrondje de aandacht van cursisten soms wat verslapte. Dit gebeurde vooral als een van de cursisten wat langer aan het woord was. We realiseerden ons dat zo’n kennismakingsrondje, vooral bij wat grotere groepen, niet de meest effectieve vorm was. Deze vorm van kennismaken bracht met zich mee dat je als cursist vooral lang moest luisteren naar andere mensen en zelf lang moest wachten. Ook duurden de kennismakingsrondjes nogal eens tamelijk lang wat door cursisten ook wel eens al zonde van de tijd werd gezien. 

Lees verder »

Vroeger begonnen we onze trainingen vaak met een uitgebreide presentatie over het onderwerp van de training. De gedachte hierachter was dat de cursisten dan een goede introductie op het onderwerp konden krijgen zodat ze er goed achter konden komen waar het over ging. We merkten dan soms wel dat sommige cursisten tijdens de presentatie wat ‘wegzakten’ maar ja, dachten we, laten het verhaal toch maar even afmaken. Op een gegeven moment hebben we eens een grootschalige evaluatie gehouden onder onze ex-cursisten. De vraag die we hen stelden was: welke onderdelen van onze training heb je als het meest nuttig en leerzaam ervaren?  We waren wel enigszins verbaasd toen we uitslag van die evaluatie onder ogen kregen.

Lees verder »

Door je te richten op progressie in betekenisvol werk wordt je werkbeleving en je functioneren gestimuleerd. Het is nuttig om regelmatig expliciet in kaart te brengen welke progressie je hebt bereikt, bijvoorbeeld via een progressiedagboek. Doe je dat niet dan kan het zijn dat je niet goed doorhebt dat je progressie aan het boeken bent terwijl dat wel zo is. Progressie kan namelijk vaak onzichtbaar blijven als je er niet expliciet bij stilstaat. Dat komt doordat we onze bewuste aandacht meestal vooral richten op wat er fout is gegaan en op wat we nog moeten doen. Geboekte progressie zie je dan gemakkelijk over het hoofd.

Teresa Amabile en Steven Kramer hebben in hun grootschalige onderzoek ontdekt dat progressie boeken in betekenisvol werk bijdraagt aan een positievere werkbeleving en aan een beter functioneren. (Meer over dit onderzoek kun je hier lezen). Hier zijn enkele praktische aanbevelingen om deze onderzoeksbevindingen toe te passen:

Onderzoek wijst er op dat regelmatig monitoren van progressie enkele krachtige voordelen oplevert. Het kan onder andere bijdragen aan je motivatie, je welbevinden en zelfs je gezondheid. Als je wilt proberen wat het monitoren van progressie voor jou zou kunnen opleveren dan is mijn tip om gedurende een paar weken een progressiedagboek bij te houden.

Lees verder »