Progressiegericht sturen is een aanpak om verwachtingen aan iemand duidelijk te maken. Dit gebeurt op zo’n manier dat de persoon begrijpt wat nodig is om te gaan doen en waarom dat nodig is om te gaan doen. De persoon die stuurt neemt het perspectief van de ander serieus, ook als die ander tegenwerpingen of bezwaren naar voren brengt (zie  hier). Ook krijgt de ander de gelegenheid om zelf te bepalen hoe hij aan de verwachting kan gaan voldoen. Hieronder kun je 6 principes van progressiegericht sturen lezen.

Lees verder »

Coert Visser (2011)

Heidi Grant Halvorson, PhD, is een experimenteel sociaal psycholoog en de auteur van Succeed: How We Can Reach Our Goals. Zij studeerde summa cum laude af in de psychologie aan de University of Pennsylvania en promoveerde aan de Columbia University, zich specialiserend in de psychologie van doelen stellen en motivatie. Haar onderzoek heeft zich gericht op het begrijpen van hoe mensen reageren op tegenslag en uitdagingen en hoe deze reacties beïnvloed worden door het type doelen dat zij stellen. Zij heeft artikelen gepubliceerd over onderwerpen zoals presteren, zelfregulatie, overtuigen en welbevinden. Ze was ook de co-redacteur van het wetenschappelijke handboek The Psychology of Goals. In dit interview praat ze over enkele van de meest fascinerende inzichten met betrekking tot hoe we op een wijze manier doelen kunnen stellen en hoe we die doelen kunnen bereiken.

Een aantal jaren geleden introduceerde ik de term de plus achter de min zoeken. Het basisidee achter de techniek van de plus achter de min zoeken is dat wanneer mensen zich negatief uiten (een klacht, een verwijt, kritiek) er altijd achter die negatieve uiting iets positiefs zit. Dat positieve is iets wat ze waardevol of belangrijk vinden, een waarde, een belang, een principe, een doel, of hoe je het ook wilt noemen.

K. Anders Ericsson is een Zweedse psycholoog die hoogleraar is aan de Amerikaanse Florida State University. In het begin van zijn carrière werkte hij onder andere samen met de vermaarde Nobelprijswinnaar Herbert Simon. Inmiddels wordt hij algemeen erkend als de belangrijkste onderzoeker ter wereld op het gebied van expertise-ontwikkeling. Hij heeft, met zijn collega’s, veel onderzoek gedaan naar hoe toppresteerders uit verschillende gebieden het voor elkaar hebben gekregen om de top te bereiken. Tot nu heeft Ericsson alleen wetenschappelijke publicaties geschreven. Maar binnenkort verschijnt een populair wetenschappelijk boek over zijn werk dat hij samen schreef met Robert Pool: Peak: Secrets from the New Science of Expertise. Ik kreeg gelegenheid het boek al te lezen en kan het van harte aanbevelen. Ook mocht ik onderstaand interview, gehouden door de Canadese Tricia van der Grient, vertalen uit het Engels.

Lees verder »

Judith Glück is hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit van Klagenfurt in Oostenrijk. Ze is één van de toonaangevende wetenschappers in het opkomende gebied van wijsheidswetenschap. Ze begon dit onderwerp ruim 20 jaar geleden te bestuderen, waar ze werkte met de pionier van de wijsheidswetenschap Paul Baltes aan het Max Planck Instituut in Berlijn. Haar onderzoek heeft zich gericht op hoe leken tegen wijsheid aankijken, hoe wijsheid zich ontwikkelt, hoe deze kan worden gemeten, op situationele determinanten van wijsheid en op de relatie tussen wijsheid en waarden en intuïties. Samen met haar collega Susan Bluck introduceerde ze het MORE Life-ervaringsmodel van wijsheid. In dit interview vraag ik naar een verscheidenheid aan onderwerpen, zoals wat wijsheidswetenschap is, wat wijsheid zelf is, waarom wijsheid nu misschien meer dan ooit nodig is in de wereld, en hoe wijsheidswetenschap kan bijdragen aan vooruitgang in de wereld.

Lees verder »

Wat is de optimismevraag? Met het woord optimisme werd vroeger iets anders bedoeld dan wat er tegenwoordig meestal mee wordt bedoeld. Oorspronkelijk betekende optimisme dat je geloofde in de best mogelijke wereld te leven. Tegenwoordig betekent optimisme iets als het geloof dat een betere toekomst mogelijk is. Optimisme is ook belangrijk in progressiegericht werken. Als we het binnen progressiegericht werken over optimisme hebben, dan bedoelen we hier niet een vaag soort positivisme of een miskenning van problemen mee en ook niet een geloof dat de toekomst vanzelf beter zal worden. Ons uitgangspunt is dat progressie mogelijk is maar niet vanzelf gaat en dus inspanning vergt (lees meer hierover in dit artikel). Optimisme kun je zien als een voorwaarde voor het aan de slag gaan om je situatie te verbeteren. Als je immers niet gelooft dat een betere toekomst mogelijk is, waarom zou je je best dan doen om deze te bereiken? Maar wanneer we geconfronteerd worden met heftige tegenslag is het vaak moeilijk om optimistisch te zijn.

Lees verder »

Op mijn artikel Interesses als drijvende krachten achter ontwikkeling heb ik vrij veel reacties gekregen; de meeste enthousiast. In het artikel pleit ik ervoor om je structureel te verdiepen en bekwamen in dat wat je interesseert. Onder interesses vallen in mijn artikel zowel dingen die je plezierig vindt om te doen en te leren als dingen die je belangrijk vindt om te doen en te leren. Door je te richten op wat je interesseert leer je beter en hou je de activiteit langer vol (zie meer).  Ten slotte leg ik in het artikel uit dat interessegericht ontwikkelen niet alleen in het voordeel van het individu maar ook in het voordeel van de organisatie is.

Naar aanleiding van het artikel kreeg ik twee vragen. De eerste is: wat doe je als je interesse fluctueert of minder wordt? De tweede is: Wat doe je nou als je niet echt niets interessant vindt of niet weet wat je interessant vindt? Hier zijn mijn antwoorden op die vragen. 

Lees verder »

In dit artikel beschrijf ik onderzoek naar de effecten van een focus op progressie tijdens de uitvoering van een taak op de bereidheid achteraf om de taak nog een keer uit te voeren. In dit artikel kun je lezen over een aantal concepten die belangrijk bij het beantwoorden van deze vraag, zoals: bereikte-progressfocus (BP) en resterende-progressie-focus (RP), motivatie, taakevaluatie, beleving van productiviteit, beleefde progressiesnelheid, progressieversnelling en toekomstige taakvolharding. Lees hieronder welke soort progressiegerichtheid leidt tot een hogere toekomstige taakvolharding.

progressiegerichtheid

Lees verder »

Wanneer je als leidinggevende een progressiegericht stuurgesprek hebt gevoerd met een medewerker hoop je uiteraard dat die medewerker vervolgens gaat proberen om te voldoen aan de verwachting die je hebt geformuleerd in het gesprek. Maar het kan gebeuren dat dit niet of niet voldoende het geval is. Wat kun je in zo’n geval doen? Moet je dan je progressiegerichte stuuraanpak maar loslaten en iets anders proberen? Of zoals iemand het een tijdje geleden vroeg: “Wanneer komt het moment waarop je zegt: “En nu ben ik er helemaal klaar mee!”?” In dit artikel probeer ik die vraag te beantwoorden.

Lees verder »

Frank Martela, een Finse filosoof en psycholoog, heeft een boek geschreven met als titel A wonderful life. Insights on Finding a Meaningful Existence. In het boek gaat hij in op vragen als: “Draait leven om het vinden van geluk?” en “Wat kan de basis voor betekenis nog zijn in een tijd waarin religie steeds minder het vanzelfsprekende kader vormt?” Hij nodigt de lezer uit om anders over betekenis na te gaan denken en komt met enkele eenvoudige ideeën om betekenis te kunnen ervaren. Lees verder »

Eén van de belangrijkste onderdelen van progressiegericht werken is de eerdere-successenvraag. Dit is de vraag naar wanneer het cliënten in het verleden al eens is gelukt om voor elkaar te krijgen wat ze nu proberen te bereiken. Je kunt deze vraag stellen nadat cliënten een helder idee hebben geformuleerd over wat ze willen bereiken. Het stellen van de eerdere-successenvraag levert vaak goede ideeën op en vergroot het optimisme en competentiegevoel van cliënten. Nadat ze zich namelijk hebben herinnerd dat het hen in enige mate al eens is gelukt, wordt het gemakkelijker om te geloven dat het hen nog eens kan lukken.

Lees verder »

Gregory M. Walton, associate professor psychologie aan de Stanford University, doet onderzoek en onderwijs over wijze interventies die gericht zijn op psychologische processen die een rol spelen in individuele en grote sociale problemen. Deze wijze interventies kunnen de manier veranderen waarop mensen over zichzelf en hun situaties denken en kunnen hen helpen bloeien, zelfs gedurende lange perioden. Onlangs heeft Greg samen met Alia Crum het Handbook of Wise Interventions. How Social Psychology Can Help People Change gepubliceerd. We praten over wat deze wijze interventies zijn. Waarom het woord ‘wijs’ gebruiken om ze te beschrijven? Wat zijn enkele voorbeelden van deze interventies? Hoe kan het dat deze korte en eenvoudige interventies soms zulke langetermijnvoordelen hebben?

Lees verder »

Hieronder kun je een voorbeeld van een progressiegericht coachingsgesprekje lezen met een projectleider die te snel in een uitvoerende rol terecht komt in zijn project. Hierdoor wordt hij te zwaar belast en is het voor hem ook moeilijk om zijn projectleidersrol goed uit te voeren.

Lees verder »

Een uitgangspunt binnen de progressiegerichte aanpak is ‘werken met wat er naar je toekomt’. Hieronder kun je lezen wat de gedachte achter dit principe is en hoe je het kunt uitproberen.Lees verder »

Het stellen van goede vragen is één van de meest kenmerkende en nuttige onderdelen van progressiegericht werken. Via vragen helpen progressiegerichte professionals hun cliënten ideeën op te doen over hoe ze vooruit kunnen komen in een richting die belangrijk voor hen is. In het begin van progressiegerichte gesprekken hebben cliënten vaak gedachten die in zekere zin nog niet zo ver ontwikkeld zijn. Het gebruiken van goede vraagstructuren, zoals de CPW-7 stappen aanpak, kan hen helpen hun gedachten verder te ontwikkelen zodat ze na het gesprek weer het gevoel hebben dat ze verder kunnen. Goed doorvragen is hierbij essentieel. Hieronder leg ik uit waarom dat zo waardevol is en hoe je het kunt doen. 

Lees verder »