Interview met Greg Walton

Gregory M. Walton, associate professor psychologie aan de Stanford University, doet onderzoek en onderwijs over wijze interventies die gericht zijn op psychologische processen die een rol spelen in individuele en grote sociale problemen. Deze wijze interventies kunnen de manier veranderen waarop mensen over zichzelf en hun situaties denken en kunnen hen helpen bloeien, zelfs gedurende lange perioden. Onlangs heeft Greg samen met Alia Crum het Handbook of Wise Interventions. How Social Psychology Can Help People Change gepubliceerd. We praten over wat deze wijze interventies zijn. Waarom het woord ‘wijs’ gebruiken om ze te beschrijven? Wat zijn enkele voorbeelden van deze interventies? Hoe kan het dat deze korte en eenvoudige interventies soms zulke langetermijnvoordelen hebben?

Coert: Hoe zou je aan een niet-psycholoog uitleggen wat wijze psychologische interventies zijn en waarom ze belangrijk zijn?

Wijze interventies zijn wijs voor de manieren waarop we onszelf, andere mensen en sociale situaties begrijpen. Ze erkennen dat de manier waarop we dingen begrijpen, ons soms niet goed van pas komt. Soms hebben we wat ik ‘giftige’ vragen noem. Die zitten in de weg. Wijze interventies geven ons een goede basis om dingen op een nieuwe manier te begrijpen die adaptief is en ons zal helpen slagen.

Laat me een voorbeeld geven en dit concreter maken. We worden in het leven voortdurend geconfronteerd met tegenslagen, uitdagingen en algemene fouten. En als we dat doen, kunnen we kwetsbaar zijn voor giftige gedachten. Je kunt bijvoorbeeld een jonge moeder zijn die moeite heeft om je baby uit een fles te laten drinken of de hele nacht door te slapen. Je vraagt ​​je af: “Ben ik een slechte moeder? Is mijn baby een slechte baby?” Dat is een giftige vraag. En het gebeurt op een kritiek kruispunt, net zoals de moeder haar relatie met haar nieuwe baby aan het ontwikkelen is. Wijze interventies anticiperen op de voorspelbare giftige vragen die op belangrijke momenten door ons hoofd kunnen razen. En vervolgens helpen ze mensen om deze vragen te beantwoorden op een manier die voldoening geeft en mensen vooruit helpt.

Eén van mijn favoriete interventies richtte zich op deze omstandigheid. Een team onder leiding van psycholoog Daphne Bugental liet maatschappelijk werkers de huizen bezoeken van nieuwe moeders die demografisch het risico liepen kindermishandeling te plegen. Ze leerde de maatschappelijk werkers om moeders een aantal eenvoudige vragen te stellen. Ze vroegen moeders wat de grootste uitdaging was die ze met hun baby hadden. De moeder zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: “Ik kan mijn baby niet in slaap laten vallen.” Toen vroegen ze: “Waarom denk je dat je dit probleem hebt?” Moeders zouden allerlei redenen kunnen noemen (of impliceren) om zichzelf of de baby de schuld te geven, redenen die neerkwamen op ‘Ik ben een slechte moeder’ of ‘Mijn baby is een slechte baby’.

De maatschappelijk werkers spraken dat niet tegen. In plaats daarvan bleven ze maar vragen: “Zou het ook iets anders kunnen zijn?”, Totdat de moeder een reden gaf die zichzelf of de baby niet de schuld gaf. Dan vroegen ze: “Hoe kun je daaraan werken?” Bij het volgende bezoek, een paar weken later, checkten ze in en vroegen hoe de strategie van de moeder had gewerkt. Het doel was om moeders te helpen uitdagingen in het ouderschap als normaal te zien en dingen waaraan ze zouden kunnen werken en waar ze beter in kunnen worden. In vergelijking met bezoeken zonder die kernvragen (of met moeders die geen bezoek kregen), had de Bugental-interventie een reeks prachtige effecten, waaronder het verminderen van het risico van kinderen op kindermishandeling, het verbeteren van de gezondheid van kinderen en het verminderen van de depressie van moeders wanneer het kind 1 jaar werd en tegen de tijd dat kinderen 3 jaar werden, verminderden ze hun stressniveau (gemeten via cortisol) en agressie en verbeterden ze hun cognitief functioneren. Je kunt een beschrijving van dit werk hier en hier vinden in ons online compendium van wijze interventies wiseinterventions.org.

Dat is slechts één voorbeeld. Maar denk eens aan alle keren dat er iets ergs gebeurt en een giftige vraag in je hoofd rondspeelt. Je zou kunnen proberen het te onderdrukken, weg te duwen, maar totdat je die vraag een bevredigend antwoord kunt geven, zal hij rondzingen in je hoofd en je schade berokkenen.

• Misschien ben je een tiener die door leeftijdsgenoten van een feestje is uitgesloten. Je vraagt ​​je af: “Zal het altijd zo zijn? Ben ik een loser?” (zie hier over de theorie van persoonlijkheidsinterventies)
• Je bent misschien een student en slaagt niet voor een belangrijke test. Je vraagt ​​je af: “Ben ik gewoon dom?” (zie het Handbookhoofdstuk van Carol Dweck en David Yeager over de groeimindset van intelligentie)
• Je bereidt je misschien voor op een belangrijke presentatie en voelt dat je hart begint te kloppen, je handen zweten en een je voelt een verlammende stress. Je vraagt ​​je af: “Betekent dit dat ik mezelf belachelijk ga maken?” (zie de hoofdstukken in het Handbook van Alia Crum en Jeremy Jamieson en collega’s over stress-mindset en beoordelingsinterventies)

Wijze interventies helpen mensen om bevredigende antwoorden te vinden op belangrijke kruispunten om hen te helpen slagen in hun leven. En dat kan het leven van mensen jaren in de toekomst verschuiven.

Coert: Ik kende die studie van Daphne Bugental niet. Hij is fascinerend! Mijn volgende vraag gaat over 5 principes om slechte gebeurtenissen effectief weer te geven, waarover je schreef met Shannon Brady. Kun je kort uitleggen wat ze zijn, hoe je tot deze selectie van principes bent gekomen en wat hun positieve effecten zijn?

Zeker. Het basisinzicht is dat veel van de dingen die we als ‘slecht’ beschouwen, in ieder geval gedeeltelijk slecht zijn vanwege de gevolgtrekkingen die we eruit trekken. Ze laten ons slechte gedachten denken over onszelf, andere mensen of een sociale situatie. Als je een kersverse ouder bent die worstelt met een baby, is het vermoeiend om de hele nacht wakker te zijn, om te worstelen met het voeden van de baby, om niet te kunnen douchen. Ik heb het meegemaakt en ik weet hoe moeilijk dat is. Maar als je sluipende twijfels in je achterhoofd hebt dat die uitdagingen betekenen dat je misschien een slechte ouder bent, dat je baby misschien een slechte baby is, dat hij nooit beter zal worden – nou, dat is des te meer verontrustend. Dat is waar Bugental’s interventie zich op richtte – de betekenis die nieuwe moeders gaven aan hun problemen. Ze kunnen bijvoorbeeld nog steeds moeite hebben om de baby een fles te laten nemen, maar dit betekent voor hen niet langer dat ze een slechte moeder zijn.

We kunnen gebeurtenissen zelfs als “slecht” definiëren, omdat ze tot giftige vragen leiden. Denk aan een rustige vrijdagavond alleen thuis. Misschien neem je een bad, lees je een boek of kijk je een film. Als je een drukbezette volwassene bent, kan dit vooruitzicht ontspannend zijn, een welkome afwisseling na een lange week. Het zou zelfs geweldig kunnen zijn. Maar als je in het eerste jaar van de universiteit zit en je denkt dat dat betekent dat je nergens voor bent uitgenodigd, dat je bent uitgesloten en dat je misschien nooit vrienden zult maken op de universiteit – nou, dat zou bedreigend zijn. En het kan het moeilijker voor je maken om gemotiveerd en betrokken te blijven op de universiteit.

Bij het nadenken over problemen op veel verschillende gebieden, ontwikkelden Shannon Brady (die nu professor is aan de Wake Forest University) en ik deze 5 principes – in feite verhalende strategieën om de manier waarop we denken over uitdagingen in ons leven te veranderen. Dit is hoe we ze hebben geïntroduceerd (je kunt de volledige paper hier bekijken).

1. Voorkom negatieve labels. Wanneer mensen negatieve gebeurtenissen meemaken, lopen ze het risico zichzelf op een vaste, negatieve manier te labelen of te denken dat anderen ze als zodanig zouden kunnen bestempelen. Effectieve reframings voorkomen negatieve labels en moedigen een fundamenteel positieve kijk op het zelf aan, op factoren die tot het slechte nieuws hebben geleid (bijv. normaal, veranderbaar) en op iemands toekomstperspectief.
2. Communiceer “Je bent niet de enige”. Mensen kunnen denken dat zij de enige zijn die voor een bepaalde uitdaging staan. Effectieve reframings maken zichtbaar dat anderen voor dezelfde uitdaging hebben gestaan ​​en beschrijven hoe zij die uitdaging productief hebben aangepakt.
3. Herken specifieke niet-kleinerende oorzaken. Mensen kunnen bang zijn dat slechte dingen een weerspiegeling zijn van, of gezien kunnen worden als een weerspiegeling van hun eigen tekortkomingen (bijv. luiheid, domheid, immoraliteit). Effectieve reframings erkennen specifieke, niet-kleinerende oorzaken van uitdagingen of tegenslagen en benoemen deze als normale obstakels die zich voor veel mensen voordoen.
4. Voorspel verbetering. Mensen kunnen bang zijn dat negatieve gebeurtenissen een vaststaande, negatieve toekomst voorspellen. Effectieve reframings benadrukken de mogelijkheid van verbetering, richten zich op het proces en beschrijven dit proces vaak collectief (we zitten in hetzelfde team / ik veroordeel jou niet).
5. Herken kansen. In sommige gevallen is het mogelijk aspecten van de “slechte” gebeurtenis voor te stellen als positief, zinvol of nuttig, en dus niet alleen als iets dat overwonnen moet worden, maar als een voorbode van of kans op groei en verbetering.

Deze principes komen op verschillende manieren samen in verschillende contexten. Ze zijn handig omdat je in elke context naar het probleem kunt kijken en jezelf kunt afvragen welke van deze principes het nuttigst en praktisch zijn. In de Bugental-interventie zijn bijvoorbeeld principes 1-4 het meest relevant. Door nieuwe moeders ertoe te brengen moeilijkheden te zien als normale uitdagingen die tijdens het ouderschap moeten worden opgelost, voorkomt Bugental (1) negatieve labels (‘Ik ben een slechte moeder’, ‘Dit is een slechte baby’), (2) impliceert dat andere mensen ook uitdagingen hebben, (3) impliceert dat deze uitdagingen voortkomen uit specifieke, pragmatische redenen, en (4) voorspelt de mogelijkheid van verbetering.

Coert: Op je website wiseinterventions.org worden vier interventietechnieken genoemd: direct labelen, nieuwe betekenissen oproepen, betrokkenheid vergroten door actie en actieve reflectieoefeningen. Kun je ze kort uitleggen en iets zeggen over hoe en wanneer ze het beste kunnen worden toegepast?

Bij wijze interventies gaat het erom hoe we onszelf, andere mensen en sociale situaties begrijpen. Maar hoe verschuif je dat, wanneer het productief zou zijn? Dit zijn technieken om dit te bereiken.

Direct labelen is de meest openlijke benadering. Het is hoe het klinkt, gewoon iets direct op een nieuwe manier labelen. Het kan iemands identiteit zijn. Een klassiek onderzoek toonde bijvoorbeeld aan dat het vertellen van schoolkinderen dat ze schoon zijn en geen rommel maken, de kans vergroot dat ze een paar weken later snoeppapiertjes in de prullenbak gooien, in plaats van in de klas. Dat is snel en efficiënt. Maar het is misschien effectiever bij kinderen dan bij volwassenen, van wie de zelfidentiteit duidelijker is gevormd. Volwassenen houden over het algemeen niet van berichten die dwingend lijken en ageren er soms tegen. Maar direct labelen hoeft niet over iemands identiteit te gaan. Het kan ook een aspect van de situatie zijn. Veel sociale norminterventies hebben dit kenmerk. Ze stellen gewoon een positieve norm, zoals dat mensen de neiging hebben hun handdoeken te hergebruiken in de badkamer van een hotel (hier, en beschreven in het Handbookhoofdstuk door Jessica Nolan en collega’s over sociale norminterventies), of dat mensen steeds vaker van vlees afzien tijdens de lunch (hier, en in het Handbookhoofdstuk van Gregg Sparkman over dynamische norminterventies), die beide duurzaam gedrag kunnen versterken.

Nieuwe betekenissen oproepen betekent mensen een redelijke basis geven waarop ze op een nieuwe manier over zichzelf, andere mensen of een situatie kunnen nadenken, maar ze dit niet direct vertellen. Klassiek politiewerk met ‘gebroken ramen’ houdt bijvoorbeeld niet in dat borden worden opgehangen die zeggen dat de criminaliteit laag is (dat zou directe labeling zijn). In plaats daarvan gaat het om het opruimen van de straten, het verwijderen van zwerfvuil en puin, het repareren van kapotte ramen. Door de tekenen van wanorde te verhelpen, is de kans groter dat mensen concluderen dat de buurt een ‘fijne’ buurt is waar mensen zich aan regels houden. In sommige gevallen kan dat de criminaliteit (hier) verminderen. Borden ophangen met de mededeling dat de criminaliteit laag is in een buurt die is vernield, zou waarschijnlijk niet erg effectief zijn. Het zou niet geloofwaardig overkomen.

De interventie van Bugental om kindermishandeling te voorkomen, maakt gebruik van een andere techniek: het stellen van vragen. Hier is de strategie om een ​​vraag te formuleren die uitgaat van een adaptieve manier van denken en vervolgens mensen die gedachtegang voor zichzelf te laten uitwerken. Door het als een vraag te stellen, kun je krachtig een nieuwe manier van denken opwekken, en op een manier die minder controlerend aanvoelt en minder snel weerstand opwekt, dan mensen hetzelfde te vertellen. In het geval van Bugental werd de interventie aangereikt via een zorgvuldige, herhaalde vraag: “Zou het iets anders kunnen zijn?”, Een vraag die nieuwe moeders ertoe aanzette niet-kleinerende redenen te overwegen voor uitdagingen met hun baby, normale problemen waaraan ze zouden kunnen werken. Op die manier konden moeders zelf een nieuwe manier van denken bedenken. Ik betwijfel of het even effectief zou zijn geweest als de maatschappelijk werker tegen moeders had gezegd: ‘Dit probleem is normaal. Dit is hoe u erover moet denken. Dit is wat u eraan moet doen. “

Betrokkenheid vergroten door actie is afhankelijk van het feit dat we vaak veranderen hoe we over dingen denken vanwege hoe we ons gedragen. Overtuigingen volgen acties. Dus als we mensen ertoe kunnen brengen om op een bepaalde manier te handelen, kan een nieuwe manier van denken volgen. Een van de krachtigste benaderingen is de zogenaamde “zeggen-is-geloven” -technieken. Als je bijvoorbeeld wilt dat studenten intelligentie gaan zien als iets dat kan groeien en zich met inspanning kan ontwikkelen (ook wel een groeimindset van intelligentie genoemd), dan helpt het om hen ertoe te brengen dit idee bij anderen te verdedigen. De allereerste groeimindset-interventie werd gedaan met studenten. Maar de interventie vertelde de leerlingen niet alleen dat intelligentie kan groeien. Het nodigde hen ook uit om penvrienden te zijn met een worstelende middelbare scholier. De studenten kregen te horen dat de middelbare scholier er baat bij zou kunnen hebben om van hen te leren hoe intelligentie kan groeien door hard werken, effectieve strategieën en hulp van anderen. Studenten gaven dit advies in een reeks brieven. Maar door dat te doen, veranderden hun eigen overtuigingen – en hun cijfers voor het volgende semester gingen omhoog.

Die benadering wordt sindsdien gebruikt in andere groeimindsetinterventies (hier); in interventies om de opvattingen van studenten over hun verbondenheid op de universiteit te veranderen, wat etnische ongelijkheid in prestaties kan verminderen (hier, en in het Handbookhoofdstuk van mij en Shannon Brady’s over erbij horen); in interventies om de opvattingen van leraren te veranderen over hoe kinderen te disciplineren wanneer ze zich misdragen, wat het risico van kinderen om op school geschorst te worden kan verkleinen (hier, en hoofdstuk Jason Okonofua en Michael Ruiz in het Handbook over de interventie met empathische discipline); en in veel andere gevallen.

Actieve reflectie-oefeningen geven mensen geen nieuwe informatie. Ze bieden mensen gewoon een behulpzame structuur om over iets belangrijks na te denken. Klassieke studies tonen bijvoorbeeld aan dat door elke dag een paar minuten de tijd te nemen om je ‘diepste gedachten en gevoelens’ over traumatische ervaringen op te schrijven, de immuunfunctie, de gezondheid en de academische prestaties kunnen verbeteren (bijvoorbeeld hier). Dat lijkt gedeeltelijk te werken omdat de schrijfervaring mensen helpt een verhaal te vertellen, met een begin, midden en een einde, een verhaal dat hen vervolgens helpt grenzen te stellen aan een ervaring en deze tot een einde te brengen.

Nadenken over positieve dingen kan ook helpen. Eén benadering wordt waardebevestiging genoemd. Als leerlingen bijvoorbeeld op school met psychologische bedreigingen te maken krijgen, zoals bedreigingen die naar voren komen vanwege negatieve stereotypen die impliceren dat hun ras- of geslachtsgroep niet zo capabel is als anderen, kunnen ze het gevoel hebben dat alles wat ze in de klas zijn, iemand is die strijdt met dat stereotype. Door leerlingen vervolgens uit te nodigen om na te denken over belangrijke, gewaardeerde aspecten van hun identiteit in de klas, kunnen ze een breder zelfgevoel herstellen, hun relaties op school versterken en hun prestaties verbeteren (bijvoorbeeld hier en het Handbookhoofdstuk van David Sherman en collega’s).

Al deze technieken worden hier vollediger beschreven in een overzichtsartikel met Tim Wilson (hier).

Coert: Onlangs verscheen het Handbook of Wise Interventions, dat je al noemde, dat je samen met Alia Crum redigeerde. Kun je iets meer zeggen over dat boek en misschien over enkele soorten interventies die in het boek worden beschreven?

Het Handbook bevat 19 interventies, gegroepeerd in vier clusters: onderwijs, gezondheid en welzijn, conflicten en relaties, en duurzaamheid. Elk hoofdstuk is geschreven door de vooraanstaande onderzoekers die de interventie hebben ontwikkeld. Ze zijn ontworpen om lezers uit te nodigen voor het werk, om te begrijpen hoe de interventie zich heeft ontwikkeld, hoe deze is gebruikt in relevante oefenruimtes, het bewijs ervoor, hoe het werkt, wat we ervan hebben geleerd en wat we nog meer nodig hebben leren. Alle hoofdstukken identificeren een manier waarop mensen niet floreren, waar mensen vastzitten in denk- en gevoelspatronen over zichzelf, andere mensen of een situatie die niet optimaal is. Ze laten creatieve manieren zien waarop we mensen kunnen losmaken om hen te helpen hun doelen te bereiken en hun leven vooruit te helpen.

Coert: Dat boek lijkt mij een essentiële lectuur voor veel psychologiestudenten. Tot slot: is er iets dat je zou willen toevoegen over psychologisch interventieonderzoek, bijvoorbeeld over enkele zeer recente inzichten of dingen waar je nu aan werkt?

Dank je! Ik heb door de jaren heen geworsteld om de juiste werkwoorden te vinden om te beschrijven wat we doen als we psychologische interventies doen. Soms hebben we het over het “leveren” van interventies aan mensen. Maar ik denk niet dat dat helemaal klopt. Het negeert de keuzevrijheid van de mensen met wie we werken en de unieke omstandigheden waarin ze zich bevinden. In plaats daarvan denk ik dat het nuttig is om mensen een nieuwe manier van denken ‘aan te bieden’. Mensen kunnen die manier van denken dan wel of niet accepteren en aanvaarden, afhankelijk van of ze die in hun context als legitiem en nuttig beschouwen. Vanuit dit perspectief worden interventies gedaan met mensen, niet op mensen.

Mijn denken hierover is ingegeven door steeds grootschaliger groeimindset interventies en interventies op het gebied van social belonging die we hebben uitgevoerd met tienduizenden mensen. Eén van de belangrijkste vragen in dit werk was: bij wie en in welke contexten kunnen we verwachten dat een korte, gerichte psychologische oefening voordelen oplevert? We hebben bijvoorbeeld ontdekt dat de groeimindset van intelligentie-interventies minder effectief zijn in het verhogen van cijfers in schoolcontexten waar de lokale peer-cultuur handelen vanuit een groeimindset, zoals het zoeken naar uitdagingen op school, tegennormatief maakt (hier). Ze zijn ook minder effectief in wiskundelessen waarin de leraar de tegenovergestelde mening heeft en intelligentie als vaststaand beschouwt. In deze omgevingen kunnen studenten een bericht over een groeimindset ontvangen en kunnen ze die overtuiging aanvankelijk zelfs onderschrijven. Maar het kan voor hen moeilijk zijn om op school naar dit geloof te handelen.

Dus David Yeager en ik hebben getheoretiseerd dat korte psychologische interventies het planten van een adaptief zaadje in vruchtbare grond vereisen (hier). Je hebt een manier van denken nodig die nuttig is voor mensen en die hen helpt te floreren en hun doelen te bereiken, zoals het idee dat intelligentie kan groeien door hard te werken en via effectieve strategieën. Maar je hebt die overtuiging ook nodig om legitiem en zinvol te lijken voor mensen in de context waarin ze zich bevinden. Ze moeten het zien als iets dat ze kunnen gebruiken en dat de basis kan vormen van hun gedrag. Anders laten ze het los.

Een zeer belangrijke implicatie op zijn beurt is dat we ons moeten concentreren op de psychologische context waarin mensen zich bevinden. Soms moeten we interventies doen die mensen helpen bij het navigeren door de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd. Klassieke groeimindset- en social belonging- en vele andere direct op de student gerichte interventies doen dit beide. Maar soms moeten we ook de context veranderen. Als we de context meer ondersteunend kunnen maken voor een nieuw overtuigingssysteem, kunnen we mensen de ruimte geven om naar die overtuigingen te handelen (bijvoorbeeld hier).