Toxische negativiteit, een overmatig en onrealistisch negatieve houding, kan verlammend werken en is niet realistisch. Onze eigen manieren van denken kunnen soms aanzienlijke belemmeringen vormen voor wat we willen bereiken. Verschillende negatieve denkstijlen kunnen ervoor zorgen dat we inactief worden waardoor we de progressie die we zoeken niet bereiken. Hieronder bespreek ik 6 van die negatieve manieren van denken die ten grondslag kunnen liggen aan toxische negativiteit: pessimisme, cynisme, defaitisme, fatalisme, doemdenken en de statische mindset.
In 2003 schreef Gregg Easterbrook een boek met als titel The Progress Paradox. How Life Gets Better While People Feel Worse. Daarin betoogde hij dat, terwijl bijna alle aspecten van het Westerse leven beter waren geworden, de meeste mensen zich slechter voelden. Ik ben het ermee eens dat over het geheel genomen het leven beter is geworden op de meeste plekken in de wereld (voorbeeld). Ik denk dat de progressieparadox niet zozeer betekent dat mensen minder gelukkig zijn geworden (ik ben er niet helemaal zeker van maar ik denk dat ook het geluk van de meeste mensen is toegenomen). Maar ik denk dat de progressieparadox is dat mensen progressie die heeft plaatsgevonden vaak niet waarnemen.
Wat zou uw antwoord zijn op de vraag: wordt de toekomst beter? Het blijkt dat het er nogal vanaf hangt aan wie je deze vraag stelt en waar je hem betrekking op laat hebben. Mohammed Nagdy en Max Roser leggen in in hun artikel Optimism & Pessimism uit dat veel mensen individueel optimistisch zijn maar, zeker in ontwikkelde landen, sociaal (of collectief) pessimistisch. Met andere woorden, ze verwachten dat hun eigen toekomst relatief goed zal zijn maar de toekomst van hun land minder goed. Dat individueel optimisme is relatief stabiel; het collectief pessimisme is minder stabiel, het wordt beïnvloed door recente gebeurtenissen en economische recessies. Ook is het zo dat mensen over het algemeen locaal optimistisch en nationaal pessimistisch zijn. Ze verwachten dat het in hun directe leefomgeving relatief goed zal gaan terwijl ze denken dat het in hun land minder goed zal gaan.
Er is een nieuw boek verschenen van de Belgische filosoof Maarten Boudry: Waarom de wereld niet naar de knoppen gaat. Het boek is een pleidooi voor vooruitgangsdenken en een kritiek op doemdenken. Hierin doet het boek sterk denken aan boeken die ik hier eerder noemde zoals Progress van Johan Norberg, Enlightenment Now van Steven Pinker en It’s better than it looks van Gregg Easterbrook en aan het werk van Hans Rosling.
Kunnen we altijd progressie boeken? Winston Churchill zei ooit: “Elke dag kun je progressie boeken.” Het idee dat je elke dag kunt benutten om vooruitgang te bereiken spreekt me aan. Ging gisteren niet goed dan heb je vandaag in ieder geval een nieuwe kans om een stapje vooruit te zetten. Door deze manier van denken wordt het voorstelbaar om te geloven dat hoe slecht je situatie er ook uitziet je altijd kunt beginnen om progressie te boeken.
Wat is de optimismevraag? Met het woord optimisme werd vroeger iets anders bedoeld dan wat er tegenwoordig meestal mee wordt bedoeld. Oorspronkelijk betekende optimisme dat je geloofde in de best mogelijke wereld te leven. Tegenwoordig betekent optimisme iets als het geloof dat een betere toekomst mogelijk is. Optimisme is ook belangrijk in progressiegericht werken. Als we het binnen progressiegericht werken over optimisme hebben, dan bedoelen we hier niet een vaag soort positivisme of een miskenning van problemen mee en ook niet een geloof dat de toekomst vanzelf beter zal worden. Ons uitgangspunt is dat progressie mogelijk is maar niet vanzelf gaat en dus inspanning vergt (lees meer hierover in dit artikel). Optimisme kun je zien als een voorwaarde voor het aan de slag gaan om je situatie te verbeteren. Als je immers niet gelooft dat een betere toekomst mogelijk is, waarom zou je je best dan doen om deze te bereiken? Maar wanneer we geconfronteerd worden met heftige tegenslag is het vaak moeilijk om optimistisch te zijn.
Ken je het volgende gevoel? Je gaat naar een congres of een afscheidsreceptie en je loopt een ruimte binnen vol met onbekenden. Je voelt je onzeker en vindt het eng om op mensen af te stappen om een gesprekje aan te knopen. Je maakt je zorgen over of ze je wel aardig vinden en of je wel een positieve indruk op ze zult maken. Dat ze je vriendelijk aankijken, betekent niet automatisch dat je ze mogen. Mensen kunnen soms immers goed toneelspelen. Als je dit soort onzekerheid bij jezelf herkent, lees dan even verder. Een onderzoek van Boothby et al (2018) laat verrassende bevindingen zien die belangrijk zijn voor het hierboven beschreven soort situaties.
De oudejaarsconference werd verzorgd door Micha Wertheim. Geheel zoals we van hem mochten verwachten, was het complex, verwarrend en verrassend. Aan het eind zong hij het lied “Je weet wat je kwijtraakt, maar niet wat je vindt”. Dit lied resoneert met de tijd waarin we leven, een periode van toenemende verandering en onzekerheid.Lees verder »
Tijdens onze trainingen progressiegericht werken zijn veel cursisten bijzonder geïnteresseerd in Carol Dwecks onderzoek naar mindsets. Ze zien sterk de relevantie van mindset en realiseren zich dat een statische mindset veel nadelen heeft en een groeimindset veel voordelen. Ze zijn vaak erg geïnteresseerd in hoe ze hun eigen mindset en die van anderen kunnen veranderen. Veel cursisten weten al dat persoonscomplimenten een statische mindset opwekken en procescomplimenten een groeimindset. Maar ze zoeken naar nog meer manieren om mindsets te beïnvloeden. En die zijn er. Hieronder beschrijf ik een aantal voorbeelden van zulke interventies.Lees verder »
In het verlengde van mijn bespreking van Steven Pinker’s Enlightenment now, noem ik nu een ander nieuw boek met een vergelijkbare boodschap: It’s better than it looks van Gregg Easterbrook. In 2003 schreef deze econoom het boek The progress paradox, waarin hij de paradox beschreef dat, terwijl het leven steeds beter wordt, mensen zich slechter gaan voelen. In zijn nieuwe boek is zijn boodschap hetzelfde maar geeft hij tevens aan hoe er op allerlei gebieden enorm veel progressie is geboekt. Hij gaat ook in op een angst die veel mensen hebben ondanks al deze progressie: de angst voor instorting (collapse anxiety).
We leven in een tijd van grote veranderingen in onze samenlevingen. Organisaties moeten blijven innoveren om succesvol te zijn in een veranderende maatschappij, wat vereist dat leiders en managers zorgen voor een cultuur die creativiteit en innovatie bevordert en blijven zoeken naar nieuwe manieren om te innoveren en te groeien. Is innovatie in jouw organisatie ook van belang dan kan het nuttig zijn om kennis te nemen van de wreedheidsprikkel.
Er kunnen zich situaties voordoen waarin we overvallen worden door pessimisme en moedeloosheid. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren als we geconfronteerd worden met ernstige tegenslag, een traumatische gebeurtenis of als er meerdere dingen tegelijk misgaan. In progressiegerichte coaching kun je als coach ook te maken krijgen met cliënten in zulke omstandigheden. Deze cliënten laten dan vaak merken dat ze geen hoop en energie meer hebben en dat ze moedeloos zijn. Deze cliënten vinden het vaak moeilijk om te beschrijven wat ze willen bereiken en als je ze de schaalvraag voorlegt, kan het zijn dat ze zichzelf nu op de nul op de schaal plaatsen.
Don A. Moore, hoogleraar psychologie aan de University of California, heeft een boek geschreven met de titel Perfectly Confident, How to calibrate your decisions wisely. Het boek gaat over de vraag in welke mate het goed is om veel vertrouwen te hebben in je eigen kunnen en in een goede afloop van de dingen die je onderneemt. Velen denken dat een groot zelfvertrouwen kan helpen om goed te presteren en misschien wel een voorwaarde is voor goed presteren.
Maar Moore laat zien dat een groot zelfvertrouwen dat niet geworteld is de realiteit meer kwaad dan goed doet. Zelfoverschatting lijkt meer kwaad dan goed te doen vooral bij activiteiten die vragen om inspanning en competentie. Maar zelfoverschatting komt ook veel voor. Hoe kunnen we onszelf ertegen beschermen?Lees verder »
Heb je zicht op bereikte progressie en verder te bereiken progressie? In welke mate en hoe we onze aandacht richten op progressie heeft belangrijke consequenties voor hoe we ons voelen en hoe we handelen. We kunnen verschillende soorten fouten maken in hoe we aandacht besteden aan progressie. Ik bespreek hier drie soorten ineffectieve manieren van kijken naar progressie en één effectieve.
Wij gebruiken cookies op onze website om u de meest relevante ervaring te bieden door uw voorkeuren en herhaalbezoeken te onthouden. Door op "Accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van ALLE cookies.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Open link ► De Amerikaanse filosoof Daniel Dennett is onlangs op 82-jarige leeftijd overleden. Dennett stond bekend om zijn unieke…