Leven we inmiddels in een rechtvaardige maatschappij waarin we allemaal gelijke kansen hebben? Behoren discriminatie op grond van geslacht, etniciteit, sekse, seksuele geaardheid, handicap, leeftijd, etc., nu definitief tot het verleden? Zijn individuen die discriminatie in onze maatschappij aan de orde proberen te stellen daarom slechts zeurpieten, aanstellers of aandachtszoekers? Of hebben zij wel degelijk een punt en zijn mensen die het bestaan van discriminatie ontkennen juist glasharde leugenaars? Kaidi Wu & David Dunning (2020) hebben een artikel geschreven dat behulpzaam kan zijn in het denken over deze vragen. Ze hebben het over een speciaal soort cognitieve blinde vlek. Zij betogen in hun artikel dat leden van sociaal dominante groepen zich weinig bewust zijn van de sociale privileges die ze hebben.
Hoe ziet de menselijk natuur eruit? Zijn mensen van nature goed of slecht? Zijn we puur egoïstisch of zijn we ook in staat tot puur onbaatzuchtig (altruïstisch) handelen? Zijn we vooral in een voortdurend gevecht met elkaar verwikkeld of is het juister om te stellen dat we voornamelijk veel samenwerken en elkaar verzorgen? Hoe we dit soort vragen voor onszelf beantwoorden, is tamelijk belangrijk. Onze antwoorden op deze vragen bepalen namelijk in belangrijke mate wat we van onszelf verwachten en wat we van anderen verwachten. En als gevolg daarvan bepalen ze ook hoe we anderen behandelen en hoe we gedrag van anderen interpreteren.
Kort geleden sprak ik met een lerares die werkt op een basisschool. Ze vertelde me dat op haar school kinderen die dyslectisch zijn met een minder strenge norm worden beoordeeld. Ze vond dat geen goed idee want deze kinderen kregen nu wellicht het idee dat ze eigenlijk best goed in lezen waren, terwijl dat niet het geval was. Ze vroeg zich af of het niet beter was om extra inspanning te leveren om deze kinderen alsnog beter te laten worden in lezen. Ik vertelde haar dat ik het met haar eens was dat het verlagen van de norm geen goede strategie was. Ik vertelde haar ook kort over recente ontwikkelingen op het gebied van neurowetenschap en noemde het werk van Barbara Arrowsmith Young, oprichtster van de Arrowsmith School en auteur van het boek The Woman Who Changed Her Brain. Zij is een bijzondere vrouw die baanbrekend werk verricht in het trainen van kinderen met leerstoornissen.
Veel mensen hebben een besef dat feedback geven nuttig en nodig kan zijn. Maar ze worstelen vaak met hoe ze effectief feedback kunnen geven. Een populaire manier van feedback geven wordt wel de complimentensandwich genoemd. In deze gespreksaanpak begin je met een oprecht compliment, vervolgens geef je constructieve kritiek en dan sluit je het gesprek weer af met een welgemeend compliment. Klinkt dat goed en logisch? In een nieuw artikel legt psycholoog Adam Grant uit waarom deze aanpak niet werkt.
Op deze website tref je regelmatig beknopte beschrijvingen aan van recent onderzoek (zie ONDERZOEKSUPDATES & COMMENTS aan de rechterzijde van het scherm). Hieronder vind je een geordend overzicht van updates van de afgelopen 3 maanden.
Veroudering gaat gepaard met schade. In welke mate en in welk tempo de schade echter optreedt, is afhankelijk van de leefwijze van het individu. Vitaal oud worden ligt binnen het bereik van bijna iedere persoon. Op grond van onderzoek op het gebied van neuroplasticiteit kunnen vier manieren worden onderscheiden om vitaal oud te worden: frequent bewegen, aangaan van uitdagingen, doen van breinoefeningen en goed slapen. Door deze activiteiten toe te passen, worden de hersenen op structurele en functionele wijze beïnvloed en kunnen ouderdomsaandoeningen veelal worden voorkomen en soms zelfs genezen. Het blijven toepassen van deze activiteiten leidt tot een opwaartse spiraal die vitaal oud worden mogelijk maakt. Hoewel neuroplasticiteit geen panacee is en er nog veel onderzoek nodig is, zijn de wetenschappelijke bevindingen nu al interessant en bruikbaar.
Een cursist stelde me vanochtend een vraag over de evidence-base van kernkwadranten en de testen-en-leren aanpak. Ze vroeg me waarom ik op pagina 89 van mijn boek Progressiegericht werken schrijf dat progressiegericht werken werkt vanuit aanname dat effectieve verandering in complexe systemen beter verloopt volgens het zogenaamde testen-en-leren model. Ze vroeg me naar mijn reden om hier het woord ‘aanname’ te gebruiken. Ik vind dat een interessante vraag. Hier is het antwoord dat ik haar stuurde:
In een LinkedIn-post van Jan Rotmans las ik over een interview van Pieter Jan Hagens met Kim Putters. Putters had gepleit voor een visie op de toekomstige samenleving en voor het transitiepad ernaartoe. Pieter Jan Hagens wierp tegen: “Ja maar, een visie is zo abstract, we moeten nu scherpe keuzes maken”. Rotmans merkt terecht op: “Hier is sprake van een schijntegenstelling. Een visie vergt juist het maken van scherpe keuzes, omdat we moeten stoppen met het oude (afbraak) en het nieuwe moeten versnellen (opbouwen). Dat kan door een visie te koppelen aan een strategie en acties, want een visie zonder actie is betekenisloos, maar actie zonder visie is richtingloos.
Ik ben het niet alleen eens met Rotmans, ik vind het ook een mooie illustratie van hoe belangrijk logica is. Zonder begrip van de logica, maken we sneller de fout die Hagens hier maakte. Met inzicht in logica, kunnen we hem eerder voorkomen.
Over enkele maanden verschijnt het nieuwe boek van Steven Pinker, Enlightenment now. Sinds de aankondiging van dat boek, enkele maanden geleden, ben ik er al nieuwsgierig naar. Zowel over Pinker als over de Verlichting (Enlightenment) heb ik al vaker geschreven. Over Pinker soms enthousiast, soms kritisch; over de Verlichting vooral enthousiast. Ik wist dat Pinker in het boek een warm pleidooi zou houden voor de de waarden uit de Verlichting. Ik was benieuwd hoe hij de kern van die Verlichtingswaarden zou beschrijven en ook hoe hij zijn pleidooi voor deze waarden zou onderbouwen. Pinker heeft nu een tipje van de sluier opgelicht in een presentatie waarin hij de ideeën in zijn boek beschrijft. Ik zal zijn pleidooi hier beknopt samenvatten (in mijn eigen woorden) en er enkele opmerkingen bij maken.
We begrijpen en nemen de werkelijkheid niet volledig waar zoals die is. Ten eerste belemmeren onze zintuigen ons om grote delen van de werkelijkheid betrouwbaar waar te nemen of überhaupt waar te nemen. Ten tweede heeft de evolutie ons voorzien van cognitieve vuistregels (heuristieken) die snel zijn en ons helpen om te overleven in veel situaties maar die ook slordig en inaccuraat zijn in veel opzichten (lees meer). Hier komt nog eens bij dat we ons in bepaalde (misschien hoge) mate onbewust zijn van deze handicaps. Met andere woorden: we kunnen onwetend zijn zonder het ons te realiseren. Het 2×2 model hieronder beschrijft vier houdingen die we kunnen hebben met betrekking tot onze onwetendheid.
Sinds een jaar of 10 is deliberate practice vrij bekend geworden (hoewel velen meer bekend zijn met de onjuiste verbastering door Malcolm Gladwell ervan als de 10.000-uren-regel). Zoals te lezen valt in populaire publicaties (zoals het boek Peak) is deliberate practice een vorm van oefenen die een belangrijke rol speelt in het opbouwen van topbekwaamheid. Maar de laatste jaren zijn er enkele publicaties verschenen (zoals Macnamara, 2014) die suggereren dat deliberate practice een minder grote rol speelt dan uit eerder onderzoek bleek. Pionier in het onderzoek naar deliberate practice, Anders Ericsson, gaat samen met Kyle Harwell in een nieuw artikel gedetailleerd in op de recente kritieken.
Intrinsieke motivatie is een onderwerp waar binnen allerlei deelgebieden binnen de psychologie enorm veel aandacht voor is. Maar, zo stellen auteurs Kruglanski, et al. (2018), er is een verwarring over de betekenis van het begrip intrinsieke motivatie en haar tegenhanger extrinsieke motivatie. Lees hier wat zij daarmee bedoelen en hoe zij voorstellen om deze verwarring op te heffen.
Je hebt het vast weleens meegemaakt. Je bent in gesprek met iemand die hardnekkig weigert toe te geven dat hij fout zit. Je geeft goede argumenten voor jouw standpunt en legt uit waarom de zienswijze van de ander niet klopt maar die ander blijft stug vasthouden aan hoe hij het ziet. Hoe kan dit; waarom geven mensen niet gewoon toe dat ze fout zitten? Over die vraag gaat het boek Resistance to Belief Change van Joseph Lao en Jason Young (2019).
Wij gebruiken cookies op onze website om u de meest relevante ervaring te bieden door uw voorkeuren en herhaalbezoeken te onthouden. Door op "Accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van ALLE cookies.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Open link ► Dit onderzoek van Lai et al. (2020) onderzoekt het effect van prosociaal gedrag (handelingen bedoeld om anderen…