Tijdens een training progressiegericht leidinggeven aan teamleiders in een Jeugdzorg-organisatie kwam er interessant voorbeeld van betekenisvolle progressie naar voren. Aan het begin van de derde trainingsdag training hadden de deelnemers in duo’s een kwartiertje met elkaar gesproken over welke progressiegerichte principes en technieken ze al hadden uitgeprobeerd en wat dat had opgeleverd. Toen de deelnemers terugkwamen in de trainingszaal vroeg ik hen of het gesprekje nuttig was geweest. Eén van de mensen die het nuttig vond, wilde dit graag toelichten.
Norman Doidge publiceerde in 2007 de beststeller The Brain that changes itself. Met dit boek maakte hij bij het grote publiek het onderwerp neuroplasticiteit bekend. Neuroplasticiteit is het vermogen van de hersenen om zich te blijven ontwikkelen en reorganiseren. We hebben dat vermogen van wieg tot graf. In dat interessante boek beschreef Doidge het werk van verschillende pioniers in het vakgebied zoals Michael Merzenich, Paul Bach-y-Rita en Barbara Arrowsmith Young. Nu is er de opvolger van dat boek met de titel: The brain’s way of healing.
Niet alleen weten hoe je vooruitkomt in de richting van gewenste situaties, maar ook beter worden in het voorkomen van ongewenste situaties is een legitiem doel.
Hoe we onze situatie zelf definiëren beïnvloedt onze motivatie om onze doelen te gaan bereiken. Vooral de vraag of er al een begin van succes is, is belangrijk.
Dat progressie boeken in betekenisvol werk sterk motiverend werkt heb ik op deze site al vaak vermeld (lees meer). Niet alleen feitelijke progressie maar ook beleefde progressie kan motiverend werken. Dat deze progressie zelfs gebaseerd kan zijn op een illusie toonde een experiment aan van Columbia University onderzoekers Kivetz et al. (2006). Deelnemers aan het experiment waren klanten van het café op de campus van Columbia University. In het experiment kregen deelnemers een stempelkaart. Bij elke kop koffie die ze kochten kregen ze een stempel. Na 10 stempels hadden ze recht op een gratis kop koffie plus een gebakje. Er waren echter twee verschillende soorten stempelkaarten (zie hieronder).
Tijdens progressiegerichte coachingsgesprekken is een belangrijk onderdeel dat cliënten zich eerdere successen herinneren. Dit zijn situaties die zij in het verleden al hebben meegemaakt waarin het hen min of meer al eens is gelukt wat zij in hun huidige situatie proberen te bereiken. Eerdere successen blijken vrijwel altijd al in bepaalde mate aanwezig te zijn. Hoe lastig een situatie of doel van een cliënt wellicht ook is, er bestaat een grote kans dat die cliënt in het verleden al eens een enigszins vergelijkbare situatie heeft meegemaakt waarin hij of zij iets heeft gedaan dat werkte en dat wellicht opnieuw bruikbaar is.
Regelmatig kom ik een wat apart verschijnsel tegen namelijk dat mensen weten dat iets werkt maar ondanks dat toch een stevige schroom ervaren om het te doen. Deze schroom heeft te maken met een soort schuldgevoel. Hmm… weten dat iets werkt maar het toch niet doen omdat je je er schuldig over voelt terwijl je het doet? Klinkt vreemd, nietwaar? Ik zal een voorbeeld geven. Het laatste halfjaar of zo heb ik meerdere artikeltjes geschreven over hoe goed lichaamsbeweging is voor mensen. Ik heb het vooral over lopen, wandelen, gehad. Het beste voorbeeld van zo’n artikel is mijn bespreking van het boek van Erik Scherder. Op dat artikel heb ik vele reacties gekregen, meestal enthousiaste. Afgelopen week had ik het met iemand over dit artikel en deze vrouw zei: “Ik geloof wel dat lopen goed voor je is en ik raad het zelfs anderen wel eens aan! Maar zelf doe ik het toch niet. Als ik tijdens mijn lunchpauze ga lopen, voel ik me schuldig. Ik ben heel Calvinistisch in die dingen. Ik heb het gevoel alsof ik niet hard genoeg werk als ik midden op de dag een stukje ga wandelen.
Het maken van negatieve, kritische opmerkingen in gesprekken werkt vaak niet zo goed. Wanneer je bijvoorbeeld een stuurgesprek begint met het becommentariëren van wat iemand in jouw ogen fout heeft gedaan loop je het risico dat je gesprekspartner defensief wordt. En als je een meningsverschil met iemand hebt en deze persoon bekritiseert dan is de kans niet gering dat je kritiek terug krijgt. Wanneer mensen geconfronteerd worden met negatieve uitingen zoals kritiek dan zetten zij zich vaak schrap en komen zij zelf in hun reactie ook met iets negatiefs. In de hersenen kun je zien dat bij negatieve gebeurtenissen in gesprekken er cortisol wordt geproduceerd wat er voor zorgt dat we defensiever worden en minder genuanceerd. Kortom: negativiteit wekt negativiteit bij de ander op. Anders gezegd: geef je iemand een minnetje dan is de kans groot dat je een minnetje terugkrijgt.
Cursisten in onze trainingen progressiegericht werken zeggen nogal eens aan het begin van trainingen dat ze progressiegerichte gesprekken op een vloeiende en natuurlijke manier willen leren voeren. Ze voegen dat iets toe in de trant van dat ze willen leren om tijdens gesprekken niet heel bewust te hoeven nadenken over hun reacties en vragen en dat het voelt alsof het gesprek vanzelf goed gaat. Bij zulke vragen geef ik weleens het voorbeeld van iemand die zelf geen piano speelt een bekwame pianist een prachtig stuk ziet spelen van bijvoorbeeld Chopin. De persoon kijkt naar de pianist en geniet. Het spelen is vloeiend en natuurlijk en het lijkt vanzelf te gaan. Geïnspireerd neemt de toeschouwer contact op met een pianoleraar om les te gaan nemen. Hij of zij denkt: zo wil ik ook leren spelen. Wat een genot moet dat zijn! Dan beginnen de lessen en dan komt de persoon erachter dat piano leren spelen niet meevalt. Eenvoudige melodietjes met een hand zijn al niet makkelijk laat staan als er nog een tweede hand bijkomt.
Psycholoog Sian Beilock (foto) van de Universiteit van Chicago heeft een interessant nieuw boek geschreven met als titel “How the body knows its mind“. In het boek legt ze uit dat een oud en nog steeds populair idee, de dualistische gedachte dat lichaam en geest grotendeels gescheiden entiteiten zijn, verkeerd is. Ze betoogt dat dit idee niet alleen onjuist is maar ook gevaarlijk voor je gezondheid.
Het lichaam is niet slechts een huls of een machine die instructies uitvoert van het brein. Zoals de auteur uitlegt in het boek is het zo dat alles wat we doen onder het niveau van de nek invloed heeft op alles wat er gebeurt boven de nek. Hierdoor hebben onze lichamen een grote invloed op de ontwikkeling van onze breinen.Lees verder »
Translate
Voeg je bij 514 andere abonnees
Open link ► Dit onderzoek van Porter et al. (2024) verkent de effecten van gedeeld leiderschap en collectieve doeltreffendheid (het…
Open link ► Dit onderzoek (N=221) van HSU et al. (2024) onderzoekt de invloed van ondersteunend leiderschap op werkgerelateerde uitputting…
Open link ► Dit onderzoek kijkt naar hoe de focus van leidinggevenden op alleen de belangrijkste resultaten (bottom-line mentaliteit) werknemers…
Open link ► Dit onderzoek van Rego et al. (2024) richt zich op de praktische wijsheid van leiders, een aspect…
Open link ► Bekende presentatrices zoals Nikki Herr, Eva Jinek, Leonie ter Braak, en Merel Westrik beschuldigen WNL-baas Bert Huisjes…
Open link ► Er is een nieuw wereldwijd verschil in gender aan het ontstaan waarbij de wereldbeelden van jonge mannen…
Open link ► Dit onderzoek van Martela et al. (2024) kijkt naar de wisselwerking tussen zingeving, weldadigheid en de psychologische…
Hallo Karin-Ruth, Bedankt voor je reactie! Ik begrijp dat de vraag "Wat heb je nodig?" behulpzamer en persoonlijker kan overkomen.…
Ik snap je en ik ben het ook met je eens. En toch.... waarom voelt de 'wat heb je nodig'-vraag…
Open link ► Dit onderzoek van Mayiwar et al. (2024) richt zich op hoe zelfdistantiëring de invloed van incidentele woede…
Open link ► Dit onderzoek van Siachou et al. (2024) onderzoekt de rol van bescheidenheid van leiders bij het stimuleren…
Open link ► Dit onderzoek van Martela et al. (2024) onderzocht welke van de twee aspecten, tevredenheid met het leven…
Wij gebruiken cookies op onze website om u de meest relevante ervaring te bieden door uw voorkeuren en herhaalbezoeken te onthouden. Door op "Accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van ALLE cookies.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Open link ► Dit onderzoek van Porter et al. (2024) verkent de effecten van gedeeld leiderschap en collectieve doeltreffendheid (het…