De replicatiecrisis binnen de psychologie is sinds enige jaren groot nieuws (lees dit en dit). Bevindingen van bekende psychologen naar onderwerpen als wilskracht/ego-depletie, powerposes, priming en facial feedback zijn kritisch onderzocht en grotendeels niet overeind gebleven. Recent is ook er ook kritiek op gang gekomen naar het onderzoek naar mindsets van Carol Dweck en haar collega’s. Ik heb veel geschreven over mindsets en denk ik dat het concept waardevol en bruikbaar is. Maar zoals ik hier schrijf:Lees verder »

Het is al lang bekend dat wij allemaal continu bloot staan aan allerlei prikkels vanuit onze omgeving die invloed hebben op hoe we ons voelen en hoe we denken over onszelf en over de wereld. Een voorbeeld hiervan is mindset. Sommige gebeurtenissen, opmerkingen en verwachtingen die op ons afkomen, roepen iets meer een statische mindset in ons op, andere roepen meer een groeimindset in ons op. Het schoolvoorbeeld hiervan is het verschillende effect van verschillende soorten complimenten.

Lees verder »

Een onrealistische en belemmerende overtuiging waar ik vaak over geschreven heb is de statische mindset (Dweck, 2006). In een statische mindset geloven we dat bepaalde capaciteiten en eigenschappen niet of nauwelijks ontwikkelbaar zijn. Vanwege die overtuiging spannen we ons dan ook niet in om er beter in te worden en worden we er dan ook niet beter in. Een groeimindset is realistischer en werkt beter. In een groeimindset geloven we dat we onze eigenschappen en capaciteiten wel kunnen veranderen. Deze manier van denken inspireert ons om ons in te spannen en door te zetten en maakt de kans groter dat we inderdaad vooruit komen (lees meer over de mindsettheorie). Tegelijkertijd gaat een groeimindset hand in hand met een duidelijk besef van onze eigen beperktheid. Hoe kan dat?

Lees verder »

Als een leerling zegt: “Ik vind dit saai”, duidt dat dan op een gebrek aan motivatie? Dat is mogelijk maar de opmerking kan ook duiden op iets anders: een statische mindset.

Lees verder »

Roy Baumeisters boek Wilskracht uit 2012 beargumenteerde twee dingen die intuïtief aansprekend zijn. Het eerste was het grote belang van wilskracht. Dit idee komt neer op de gedachte dat wilskracht een zeer belangrijke sterkte is die ons in staat stelt om de zelfcontrole uit te oefenen die essentieel is voor het bereiken van onze doelen. Het tweede ging over egodepletie. Dit idee houdt in dat wilskracht een gelimiteerde bron is. Met andere woorden: wanneer we onze wilskracht hebben gebruikt om ons te concentreren en om verleidingen te weerstaan dan leidt dit ertoe dat we minder wilskracht overhouden om nieuwe uitdagingen aan te gaan en verleidingen te weerstaan. Deze beide ideeën zijn in de problemen.

Lees verder »

Carol Dwecks mindsettheorie is nu in zijn geheel getest door Smiley et a. (2016). Om te begrijpen hoe zij dat hebben aangepakt, zal ik eerst proberen Dwecks theorie samen te vatten (zie het plaatje hieronder dat ik maakte, geïnspireerd op het artikel van Smiley et al.).

Wat Dwecks theorie voorspelt

Lees verder »

Sociaal-economische afkomst is een belangrijke voorspeller van schoolprestaties (en daarmee van maatschappelijk succes). De mate waarin sociaal-economische afkomst opleidingsucces voorspelt wisselt wat per land maar overal geldt in enige mate het volgende: mensen uit lagere sociaal-economische milieus presteren gemiddeld minder goed op school dan mensen uit hogere sociaal-economische milieus. Dit heeft onder andere te maken de volgende factoren: hoe lager de sociaal-economische afkomst van mensen is, hoe groter de kans is dat ze te maken krijgen met belemmeringen zoals beperkte mogelijkheden om opleidingen te volgen, vaker meemaken van stressvolle gebeurtenissen, minder goede voeding krijgen en een minder goede gezondheidszorg.Lees verder »

Interessante nieuwe informatie over een effectieve mindset-interventie. Een nieuw onderzoek van Yeager et al. (2016) bestudeerde de effecten van zogenaamde voorbereidende lekentheorie-interventies om raciale, ethnische en socio-economische prestatiekloven te voorkomen op de universiteit.

Negatieve emoties horen bij het leven. Maar we realiseren ons soms niet hoe normaal negatieve emoties zijn en hoe anderen evenzeer te maken kunnen hebben met negatieve emoties als wijzelf. Jordan et al. (2011) laten in een paar studies zien waar dit mee te maken kan hebben. In de eerste plaats zijn we geneigd om onze negatieve emoties wat meer te verbergen dan onze positieve emoties. Onze eigen negatieve emoties merken we goed op maar die van anderen blijven dus deels verborgen voor ons. Hierdoor kunnen we hun negatieve emoties onderschatten en hun positieve emoties overschatten. Dit kan ons piekeren versterken en ons het gevoel geven dat we alleen staan in onze negatieve emoties. Wanneer we negatieve emoties ervaren, doen we er goed om onze beleving dat we de enige zijn die ons rot voelen heel bewust te corrigeren door ons te realiseren dat negatieve emoties normaal zijn en dat anderen ze ook hebben. Zo kunnen we mogelijk voorkomen dat we ons slecht voelen over het feit dat we ons slecht voelen.

Een nieuw onderzoek van Haimovitz & Dweck (2016) suggereert hoe ouders vooral invloed hebben op de mindset van hun kinderen. Het onderzoek laat zien dat niet zozeer hoe ouders denken over intelligentie de mindset van hun kinderen voorspelt maar vooral hoe zij denken over en reageren op falen. Ouders die falen zien als iets dat je verzwakt zijn meer gericht op prestaties dan op leren en dit lijkt ertoe te leiden dat kinderen gaan geloven dat  intelligentie vaststaat in plaats van ontwikkelbaar is. Wil je als ouder dat je kind een groeimindset ontwikkelt dan lijkt het dus raadzaam om goed op te letten hoe je over falen en fouten denkt en praat. Wil je groeimindset bij je kinderen opwekken, praat dan over falen en fouten als gebeurtenissen waar je van kunt leren. Lees verder »

Het is allang bekend dat hoe we de gebeurtenissen in ons leven interpreteren een sterke invloed heeft op ons verdere gedrag en daarmee op de verdere gebeurtenissen in ons leven. Een voorbeeld van een gebeurtenis die een sterk emotionele impact kan hebben is het persoonlijk worden afgewezen. De mate en het tempo waarin mensen zich herstellen van persoonlijke afwijzing blijkt volgens nieuw onderzoek van Howe & Dweck (2016) samen te hangen met de manier waarop ze denken over hun persoonlijkheid.

Lees verder »

Door Coert Visser (2006)

Carol Dweck is hoogleraar Psychologie aan de Stanford universiteit. Ze is één van de topexperts in het veld van menselijke motivatie en intelligentie en door de jaren heen heeft ze een veel theorievorming en onderzoek tot stand gebracht. Dit jaar heeft ze het opmerkelijke boek Mindset: The New Psychology of Success uitgebracht. Het boek is een waar juweeltje, niet alleen vanwege de helderheid van schrijven en de overzichtelijke structuur maar bovenal door de belangrijke en bruikbare boodschap. Deze boodschap is dat de manier waarop je je eigen intelligentie ziet in hoge mate bepaalt hoe deze zich zal ontwikkelen. In dit interview vraag ik Carol Dweck over het boek en over wat de praktische implicaties van haar werk zijn voor managers.

Onderzoek heeft laten zien dat mensen zichzelf nogal eens overschatten. Deze zelfoverschatting kan tot problemen leiden in het functioneren en in de samenwerking met anderen. Vaak wordt gedacht dat deze neiging om de eigen kwaliteiten te rooskleurig in te schatten een universele neiging is. Nieuw onderzoek laat echter zien dat dit niet het geval is. Vooral mensen met een statische mindset zijn vatbaar voor zelfoverschatting.

Lees verder »

Kortgeleden bekritiseerde ik een artikel van Alfie Kohn waarin hij Carol Dweck bekritiseerde. Of Kohn de groeimindset niet goed begrijpt en niet goed op de hoogte is van onderzoek, of bewust misleidt, weet ik niet. Maar wat hij zegt, klopt niet. Ik wil één kritiekpunt van hem hier even apart onder de aandacht brengen omdat het essentieel is. Kohn suggereert dat het stimuleren van een groeimindset individuen impliciet de boodschap geeft dat we de condities waar we mee geconfronteerd worden gewoon maar moeten leren accepteren en ons eraan moeten aanpassen, en ze moeten zien als een uitdaging die we moeten overwinnen, in plaats van ze te veranderen. Ik zal uitleggen waarom dit niet klopt.