Werken met minder gemotiveerde cliënten of deelnemers aan trainingen hoeft vaak niet zo’n probleem te zijn voor progressiegerichte professionals. In werken met niet gemotiveerde opdrachtgevers geloof ik echter niet erg.

Als je als coach progressiegericht werkt dan kun je soms te maken hebben met wat wel genoemd wordt ‘gestuurde cliënten‘. Dit zijn cliënten, coachees die er niet volledig achter staan om met jou te praten. Ze zitten daar omdat iemand anders, hun baas bijvoorbeeld, wilde dat ze daar zouden zitten. Ze voelden zich verleid of gedwongen om daar te zitten maar zijn niet erg gemotiveerd om mee te werken. In de progressiegerichte aanpak is er bepaalde manier van werken met dit soort cliënten die de kans groot maakt dat je snel met ze kunt samenwerken. In het artikel De kantelinterventie bij gestuurde cliënten kun je lezen hoe dit precies in zijn werk gaat. Voor een progressiegerichte coach is er normaal gesproken geen enkel bezwaar om met dit soort cliënten te werken. Lees verder »

Als progressiegerichte coach hoef je niet meer te begrijpen over de situatie van cliënten dan nodig is om hen verder te helpen.

Progressiegericht coachen is een manier van werken waarbij je je gesprekspartners activeert om stapjes vooruit te bedenken, meestal via gerichte vragen. Het is daarbij niet nodig dat progressiegerichte coaches precies begrijpen wat hun gesprekspartners allemaal denken en zeggen. In feite is dit zelfs onmogelijk. Ieder woord en iedere gedachte is verbonden aan zoveel complexiteit in het hoofd van de ander dat het ondoenlijk zou zijn om ze precies en volledig te begrijpen. Progressiegerichte coaches zijn zich hier goed van bewust en werken met een houding van niet-weten. Zij realiseren zich dat ze veel over de situatie van de cliënt niet begrijpen en hoeven te begrijpen. In plaats daarvan helpen ze de cliënt verder via vragen om zelf stapjes vooruit te ontdekken in een richting die voor hen waardevol is. Lees verder »

Een deelnemer in de training progressiegericht leidinggeven vertelde over iets dat zij in haar werk gedaan had dat goed had gewerkt. De medewerkers in het team waar ze leiding aan gaf hadden haar verteld dat er planningsproblemen waren. De medewerkers hadden allemaal hun eigen legitieme redenen om niet volgens het bestaande rooster te kunnen werken en zij vroegen nu aan de leidinggevende om hulp. De leidinggevende had nagedacht over de vraag. Ze realiseerde zich dat zij de oplossing, het optimale rooster, ook niet zou kunnen invullen. Bovendien dacht ze na over het principe van autonomie-ondersteuning in leidinggeven van in de training progressiegericht leidinggeven een belangrijk uitgangspunt is. Ze gaf elk van de teamleden een leeg rooster en vroeg hen om dit zelf in te vullen en om daarna met elkaar te overleggen om te komen tot een goed werkend rooster waarbij alle taken goed zouden worden uitgevoerd. Dit proces bleek erg goed te werken. Verrassend snel kwam het team in het overleg tot een goed werkend rooster waar iedereen mee kon leven. Een mooi voorbeeld van autonomie-ondersteunend leidinggeven.

Deze case werd mij toegezonden door een leidinggevende van een afdeling bij een woningstichting die in een training een aantal progressiegerichte technieken had geleerd.

Als leidinggevende van de afdeling Dagelijks Onderhoud bij de Woningstichting heb ik te maken met diverse aannemers die in opdracht van ons reparaties uitvoeren. Een van de aannemers, een loodgietersbedrijf, kwam veelvuldig zijn afspraken met de bewoners niet na. Diverse gesprekken met hun uitvoerder en directeur, betreffende het nakomen van afspraken, leverden niets op. Soms ging het een week beter, daarna vervielen ze weer in hun oude gewoontes.

Trainingen Progressiegericht Werken

Lees verder »

Door Elisabeth Floor

Deze week heb ik een evaluatiebijeenkomst gedaan via de cirkeltechniek in een multidisciplinair overleg met 6 deelnemers. Ik had een uur de tijd. Ik ben begonnen met een voldoening schenkend moment in tweetallen. Ik heb de deelnemers daarbij geholpen door wat hulpvragen op een flap te zetten als: ‘Wat ging er goed?’ en ’Waar was je met name tevreden over?’ en “Hoe is je dat gelukt?’ Dit werkte goed omdat het de deelnemers hielp om over te schakelen naar deze bijeenkomst (ze kwamen uit drukke spreekuren gerend), om stil te staan bij een succesje in hun werk en om dat te vieren. En het hielp ze vooral door te kijken hoe ze dat succesje gelukt was. Ik kon zien dat de deelnemers er blij van werden en op de nuttigheidsvraag gaven ze aan dat het hen inderdaad hielp om over te schakelen en dat ze er energie van kregen.

Lees verder »

Coert Visser, juni 2013

Eerder schreef ik al over de rol van de Jeugdzorg (zie Jeugdzorg en de keepersrol). In dat bericht schrijf ik dat, terwijl er soms veel kritiek op de Jeugdzorg kan zijn, zeker wanneer er zogenaamde gezinsdrama’s in het nieuws komen, de Jeugdzorg een belangrijke rol speelt. Het schijnbaar ondankbare van de rol van de Jeugdzorg is dat het goede werk van de Jeugdzorg niet snel het nieuws zal halen en lastig meetbaar te maken is. Waar werkers in de Jeugdzorg echter hun voldoening aan kunnen ontlenen is aan het werken met gezinnen en van dichtbij meemaken hoe hun situatie beter wordt. Een belangrijke innovatie in de Jeugdzorg komt uit de oplossingsgerichte aanpak. Een benadering die vaak Signs of Safety wordt genoemd maar nu ook vaak onder andere namen bekend staat zoals Samenwerken aan Veiligheid (SAVE) en Focus op veiligheid.

Ik had eens een prettig evaluatiegesprek met Hans, een ex-cliënt van me en met zijn manager en personeelsmanager. Eerder had ik hem gecoacht nadat hij enkele fouten in zijn werk gemaakt had. Het doel van de coaching was om er voor te zorgen dat hij geen fouten meer zou maken in de toekomst. Omdat hij werkte in een ziekenhuislaboratorium zouden fouten grote gezondheidsrisico’s voor patiënten kunnen opleveren. De coaching vond plaats in de periode van januari tot en met oktober en bestond uit zes gesprekken. Drie weken eerder was ik uitgenodigd voor een extra gesprek met hem en zijn nieuwe lijnmanager en de personeelsmanager. Zijn oude manager was inmiddels met pensioen gegaan en de personeelsmanager zou binnenkort vertrekken om te gaan werken in een ander ziekenhuis.

Lees verder »

Twee jaar geleden publiceerde ik het artikel Het temmen van het beest, dat een case beschreef van Niklas Tiger (die de case oorspronkelijk als reactie plaatste bij dit artikel Small steps are often the only way to start tackling problems that nearly overwhelm us). Niklas schreef hoe mijn artikel hem had geïnspireerd om een begin te maken met het aanpakken van het grootste probleem in zijn organisatie via de kleine-stappenaanpak. Hij schreef dat hij en zijn collega’s nog maar net waren begonnen maar dat ze nu al het gevoel hadden dat grip op de situatie kregen en dat het probleem oplosbaar was. Nu heeft Niklas een update geplaatst, opnieuw als reactie bij mijn artikel, in antwoord op een vraag van een andere lezer die zich afvroeg hoe het verder was gegaan met Niklas’ case. Hier is Niklas’ update:

Bram geeft leiding aan een dienstverlenende organisatie die al gedurende lange tijd te maken heeft met teruglopende financiële resultaten. Er is tot nu toe nog geen gestructureerde aanpak van dit probleem geweest, vooral omdat er geen consensus bestaat over wat er gebeuren moet. Moeten er mensen ontslagen worden om zo de winstgevendheid op te krikken? Moet de organisatie een andere, efficiëntere organisatiestructuur krijgen? Moet het commerciële apparaat van de organisatie worden uitgebreid? Moet de organisatie verkocht worden aan een grote concurrent? Moeten er andere managers komen? Er hebben al meerdere verhitte discussies plaatsgevonden waarbij zowel managers als medewerkers betrokken waren maar het is niet gelukt om overeenstemming te bereiken over wat de juiste structurele aanpak zou moeten zijn.

In 5 Stappen om het progressieprincipe in de praktijk te brengen vertelde ik over de onderzoeksbevinding dat progressie in betekenisvol werk uitermate motiverend is. Met andere woorden: hoe meer je het gevoel hebt dat de manier waarop jij je werk doet, bijdraagt aan dat wat waardevol voor je is, hoe motiverender het voor je is om progressie in dit werk te bereiken. Om te kunnen spreken van betekenisvol werk is het nodig om verder te gaan dan alleen taakgerichtheid of resultaatgerichtheid. Het gaat erom dat je als medewerker het gevoel hebt dat het voltooien van die taak en het bereiken van dat resultaat gekoppeld zijn aan het realiseren van een achterliggend doel dat waardevol voor je is. Hier is een voorbeeld.

Ik ontving deze interessante reactie van Niklas Tiger uit Zweden:

Enige tijd geleden werd ik uitgenodigd om het managementteam van een organisatieadviesbureau te begeleiden. Het bureau was enige jaren geleden opgestart door vijf jonge organisatieadviseurs en het had zich inmiddels ontwikkeld tot een goedlopend bureau bestaande uit enkele tientallen medewerkers. Ik werd gebeld door de voorzitter van het management die mij vertelde dat er een conflict in het managementteam was ontstaan. Hij vertelde dat het vertrouwen tussen de individuele managementteamleden weg was en dat zij graag onder mijn begeleiding wilden proberen dit op te lossen. Aanvankelijk was het idee om eerst een hele dag met elkaar om de tafel te gaan en later eventueel meerdere sessies te houden. Op mijn suggestie is deze eerste sessie ingekort tot een dagdeel. Het bleek dat er na deze sessie geen noodzaak meer werd gezien om nog meer sessies te houden omdat men weer goed zelf verder kon als managementteam.

Lees verder »