Als progressiegerichte coach hoef je niet meer te begrijpen over de situatie van cliënten dan nodig is om hen verder te helpen.
Progressiegericht coachen is een manier van werken waarbij je je gesprekspartners activeert om stapjes vooruit te bedenken, meestal via gerichte vragen. Het is daarbij niet nodig dat progressiegerichte coaches precies begrijpen wat hun gesprekspartners allemaal denken en zeggen. In feite is dit zelfs onmogelijk. Ieder woord en iedere gedachte is verbonden aan zoveel complexiteit in het hoofd van de ander dat het ondoenlijk zou zijn om ze precies en volledig te begrijpen. Progressiegerichte coaches zijn zich hier goed van bewust en werken met een houding van niet-weten. Zij realiseren zich dat ze veel over de situatie van de cliënt niet begrijpen en hoeven te begrijpen. In plaats daarvan helpen ze de cliënt verder via vragen om zelf stapjes vooruit te ontdekken in een richting die voor hen waardevol is.
In een coachingsgesprek dat ik vandaag zag werd deze manier van werken mooi toegepast. Na het coachingsgesprek zei de cliënt tegen de coach: “Het was een heel goed gesprek. Ik merkte op een gegeven moment dat jij niet helemaal meer begreep wat ik allemaal zei. Ik vroeg me even af of ik je meer uitleg moest geven maar ik besloot om dat niet te doen. Ik merkte namelijk dat, hoewel jij het niet helemaal meer begreep, ik zelf heel goed verder kon denken. Ik realiseerde me dat dit gesprek vooral over mij ging en voor mij bedoeld was.” De coach reageerde als volgt: “Ja, het klopt dat ik het op een gegeven moment niet helemaal meer begreep. En ik vroeg mij ook even af of ik meer uitleg moest vragen. Ik heb besloten dat niet te doen omdat ik kon merken aan je dat jij goed verder kon. Ik zag dat dat aan je manier van praten maar ook aan je lichaamshouding.”
Deze situatie deed me denken aan een situatie die ik vele jaren geleden ooit meemaakte, ergens rond 1995. Ik begeleidde een bijeenkomst voor een organisatie. Aanvankelijk liep de bijeenkomst niet erg vlot en leek hij weinig op te leveren. Op een gegeven moment deed ik een interventie die goed werkte. Men werd heel actief en er ontstond meer overeenstemming. Ik merkte tot mijn verbazing dat terwijl de deelnemers aan die bijeenkomst steeds enthousiaster werden, ik minder en minder begreep van wat zij zeiden. Ze gebruikten veel afkortingen en technische termen die ik niet kende. Ik besloot toen maar niet om bij alles wat ik niet begreep door te vragen omdat ik zag dat zij zo enthousiast waren. Tot mijn verbazing leek ook niemand bezig te zijn met de vraag of ik het allemaal wel kon volgen. Aan het einde van de bespreking was iedereen heel enthousiast over de opbrengst en ook over mijn begeleiding. Ik voelde mij toen enigszins verward. Had ik het eigenlijk al hun opmerkingen niet beter moeten hebben begrepen? Die verwarring heb ik nu niet meer. Ik hoef niet meer te begrijpen van wat mijn klant zegt dan nodig is om mijn klant verder te helpen.
0 reacties