Werken met enthousiaste opdrachtgevers

Werken met minder gemotiveerde cliënten of deelnemers aan trainingen hoeft vaak niet zo’n probleem te zijn voor progressiegerichte professionals. In werken met niet gemotiveerde opdrachtgevers geloof ik echter niet erg.

Als je als coach progressiegericht werkt dan kun je soms te maken hebben met wat wel genoemd wordt ‘gestuurde cliënten‘. Dit zijn cliënten, coachees die er niet volledig achter staan om met jou te praten. Ze zitten daar omdat iemand anders, hun baas bijvoorbeeld, wilde dat ze daar zouden zitten. Ze voelden zich verleid of gedwongen om daar te zitten maar zijn niet erg gemotiveerd om mee te werken. In de progressiegerichte aanpak is er bepaalde manier van werken met dit soort cliënten die de kans groot maakt dat je snel met ze kunt samenwerken. In het artikel De kantelinterventie bij gestuurde cliënten kun je lezen hoe dit precies in zijn werk gaat. Voor een progressiegerichte coach is er normaal gesproken geen enkel bezwaar om met dit soort cliënten te werken. 

Ook in trainingen kan het voorkomen dat er trainingsdeelnemers bijzitten die zich gestuurd of gedwongen voelen om mee te doen maar zelf niet erg gemotiveerd zijn. Ook hier kan de kantelinterventie goed van pas komen. Voor progressiegerichte trainers is het ook geen probleem om met minder gemotiveerde deelnemers te werken. Vaak kun je snel toch tot een goede samenwerking komen. Wel is het zo dat dit soort gebrek aan motivatie bij deelnemers vaak voorkomen kan worden door deelname aan trainingen vrijwillig te maken. In dit bericht stel ik dat dat bijna altijd een goed idee is: Verplichte deelname aan trainingen.

Met minder autonoom gemotiveerde coachingscliënten en trainingsdeelnemers kun je dus als progressiegerichte professional meestal goed tot samenwerking komen. In beide gevallen heb je eerder met jouw opdrachtgever overeenstemming bereikt over een aanpak. En de opdrachtgever was specifiek geïnteresseerd in en (hopelijk) enthousiast over je aanpak. Anders ligt het vaak als je klant zèlf, je opdrachtgever dus, niet gemotiveerd is om met jou te werken. Als er nog geen samenwerkingscontract is en de persoon met wie je in gesprek bent over een eventuele coaching of training zelf negatief of wantrouwend is over je aanpak dan ligt het wat mij betreft niet voor de hand om te gaan samenwerken.

Het klinkt wellicht raar maar soms kun je als coach of trainer uitgenodigd worden om een coaching of training te gaan verzorgen en in het intake gesprek zelf blijkt dan dat de persoon die jou zou willen inhuren zich uiterst sceptisch of ronduit kritisch uit over je manier van werken (of over wat hij zich daarbij voorstelt). Ik heb bijvoorbeeld wel eens meegemaakt dat ik heel vriendelijk werd uitgenodigd werd om te komen praten over het verzorgen van een training. Toen ik eenmaal aan tafel zat leek het enthousiasme echter afwezig. De persoon die me zou willen inhuren plaatste mij in een positie waarin ik hem zou moeten overtuigen waarom hij met mij in zee zou moeten gaan. Hij vroeg me, achteroverleunend in zijn stoel, op gebiedende toon: “Oké, leg me maar eens waar vind jij dat ik jou zou moeten inhuren …”

Toen ik met een glimlach antwoordde dat ik dat niet vond, reageerde hij verbaasd. Het was alsof hij zich nauwelijks kon voorstellen dat ik hem niet wilde overtuigen. Toch is dat zo. Ik denk dat als er degene die het initiatief neemt om jou te benaderen niet al een redelijke mate van enthousiasme aanwezig is om samen te gaan werken, het meestal niet erg kansrijk is dat er een goede samenwerking op gang komt. Als je als opdrachtgever met wantrouwen kijkt naar de degene die je uitnodigt of naar zijn of haar aanpak, is het dan niet een beter idee om gewoon iemand anders uit te nodigen in wie (of in wiens aanpak) je meer vertrouwen hebt? Ik denk dat werken met enthousiaste opdrachtgevers belangrijk is. Natuurlijk kunnen die wel degelijk kritisch denken en sceptische vragen stellen. Dat is zelfs heel belangrijk en waardevol. Maar zonder basis van enthousiasme denk ik dat je beter niet in gesprek kunt gaan.