Zijn progressiegerichte vaardigheden niet meer dan gesprekstrucjes?

In een recente trainingsgroep had ik deelnemers verschillende progressiegerichte technieken geleerd zoals de CPW-7-stappen aanpak, de progressiegerichte cirkeltechniek, de techniek van positief nee zeggen en progressiegericht sturen. Op de tweede dag van de training maakte één van de deelnemers een opmerking die ongeveer als volgt luidde: “Eerst wil ik even zeggen dat ik dit allemaal heel interessant en nuttig vind maar ik vraag me wel iets af. Als zowel wij als medewerkers als het management progressiegerichte vaardigheden leren, zijn beide partijen dan niet gewoon beter aan het worden in het toepassen van gespreksfoefjes? Eerst probeert mijn manager een slimme formulering te maken om mij zover te krijgen dat ik iets ga doen en dan zet ik daar tegenover een slimme formulering van de positieve nee techniek. Het lijkt alsof we alleen maar trucjes aan het toepassen zijn. Ik denk dat we zo niet meer eerlijk en spontaan kunnen zijn!”

Ik luisterde aandachtig en nadat ze uitgesproken was vroeg ik haar: “Begrijp ik goed dat je mij impliciet vraagt wat ik daarover denk?” Ze antwoordde dat ze dat niet zozeer vroeg en ze herhaalde haar punt. Met een glimlach antwoordde ik: “Oké, omdat je me niet vraagt om mijn mening geef ik hem je maar ongevraagd.”

Ik vertelde haar dat ik de vraag of managers en medewerkers niet alleen maar beter worden in gesprekstrucjes een goede vraag vond. Vervolgens legde ik uit dat ik deze progressiegerichte technieken helemaal niet als trucjes zie. Tenminste niet in de zin dat ze bedoeld zijn om mensen te misleiden of manipuleren of om opportunistische spelletjes te spelen. In plaats daarvan zie ik ze als vaardigheden die managers, coaches, docenten en medewerkers kunnen helpen om te communiceren over wat zij zien als echt belangrijk op een heel specifieke, duidelijke en respectvolle manier. Ze helpen hen om te verkennen en uit te drukken wat echt belangrijk is.

Ik zeg het maar even.