Ben je wel authentiek als je progressiegerichte gesprekken voert?
Als mensen progressiegerichte gesprekstechnieken aanleren, stellen ze nogal eens de kritisch onderzoekende vraag: ben ik wel authentiek als ik mijn gesprekken op deze manier voer? Deze vraag kan bijvoorbeeld opkomen als ze leren om in plaats van negatief-kritisch te communiceren doelgericht en sensitief te communiceren. De authenticiteitsvraag vind ik zeker een begrijpelijke en terechte en het is er één waar ik ook zelf vaak over heb nagedacht (en nog steeds regelmatig over nadenk). En hij is niet alleen aan de orde bij progressiegerichte gespreksvoering maar bij iedere vorm van gespreksvoering waarbij je bewust nadenkt over hoe je gesprekken structureert, welke gesprekstechnieken je inzet en hoe je reageert op lastige uitingen van je gesprekspartner.
De rest van dit artikel is alleen toegankelijk voor geregistreerde leden. U kunt zich gratis registreren en hebt dan toegang tot alle artikelen. Mocht u al een account hebben aangemaakt, gebruik dan de login om in te loggen.
6 Comments
Dankjewel voor dit verhelderend artikel over authenticiteit!
bedankt, Wim
Dank Coert, aansprekend verhaal. Ik heb zelf in de loop der jaren geleerd dat ‘taal’ (of taalrepertoire) die niet in eerste instantie op basis van je eerste impuls ontstaat,tóch meer met jezelf gaat ‘samenvallen’ als je het vaak toepast (en soms zelfs stomweg inclusief intonatie uit je hoofd leert) Ik heb daar zelf prachtige voorbeelden van, en heb regelmatig perplex gestaan van het effect bij gesprekspartners.
Los van authenticiteit, je geeft aan dat dat begrip nogal relatief is, heeft mijn aandacht en investering in taal(repertoire) een grote bijdrage geleverd aan een positief effect van gespreks- ofwel procesdoelen,….
Goede toevoeging, Hans. Je kunt vaardigheden internaliseren waardoor ze na verloop van tijd echt bij je gaan horen.
Bedankt Coert,
Behulpzaam en genuanceerd verhaal!
Ik krijg het argument dat het “niet echt”, “niet authentiek” of “gekunsteld” zou zijn nogal eens voor de voeten geworpen. Ik kom dan meestal niet verder dan de vergelijking met leren auto rijden: in het begin voelt alles aangeleerd, terwijl je het aangeleerde daarna haast onbewust weet te gebruiken om veilig, snel en zonder schade aan de machine waarmee je omgaat op een door jou gekozen bestemming te komen. Een progressie gericht gesprek zie ik ook zo: een manier (in dit geval een gespreksvorm) die effectief is om in je communicatie een doel te bereiken waarin je heel erg bij jezelf kunt blijven en zelf het stuur in handen hebt om niet manipulatief uit de bocht te vliegen, maar om hetzij de ander te helpen beter bij zijn/haar doelen te komen, hetzij de ander beter in de richting van overeengekomen ambities te brengen…
Bedankt Arjen! Mooi voorbeeld!