Why expert performance is special and cannot be extrapolated from studies of performance in the general population: A response to criticisms
K. Anders Ericsson

Samenvatting [Vert: CV]: Veel misverstanden over expert-performance benadering kunnen worden toegeschreven aan haar unieke methodologie en theoretische concepten. Deze benadering werd ontwikkeld aan de hand van casestudies over het verwerven van expertgeheugen met gedetailleerde experimentele analyse van de mediërende mechanismen. In contrast daarmee begint de traditionele individuele-verschillen-benadering met de aanname van de onderliggende algemene latente factoren van cognitieve vaardigheden en van persoonlijkheid die correleren met prestaties over niveaus van verworven vaardigheid. Mijn review verwerpt de veronderstelling dat de gegevens over grote steekproeven van beginners kunnen worden geëxtrapoleerd naar steekproeven van toppresteerders. Zodra we het eens kunnen worden over de criteria voor reproduceerbare objectieve topprestaties en over aanvaardbare methoden voor het verzamelen van geldige gegevens geloof ik dat wetenschappers de noodzaak van de expert-performance benadering voorde studie van topprestaties zullen erkennen, vooral op het hoogste niveau van prestaties.

Highlights: * Huidige functioneren “dat wat er is”, verschilt van presteren na training, “dat wat er zou kunnen zijn”. Onder toppresteerders correleren algemene cognitieve capaciteiten niet met presteren. De erfelijkheid van toppresteren is nu onbekend. Het geschatte aantal uren van zelfgerapporteerde oefening is een slechte voorspeller van de overall effecten van training.

Volledige artikel

Kort geleden sprak ik met een lerares die werkt op een basisschool. Ze vertelde me dat op haar school kinderen die dyslectisch zijn met een  minder strenge norm worden beoordeeld. Ze vond dat geen goed idee want deze kinderen kregen nu wellicht het idee dat ze eigenlijk best goed in lezen waren, terwijl dat niet het geval was. Ze vroeg zich af of het niet beter was om extra inspanning te leveren om deze kinderen alsnog beter te laten worden in lezen. Ik vertelde haar dat ik het met haar eens was dat het verlagen van de norm geen goede strategie was. Ik vertelde haar ook kort over recente ontwikkelingen op het gebied van neurowetenschap en noemde het werk van Barbara Arrowsmith Young, oprichtster van de Arrowsmith School en auteur van het boek The Woman Who Changed Her Brain. Zij is een bijzondere vrouw die baanbrekend werk verricht in het trainen van kinderen met leerstoornissen.

Lees verder »

Een universele drive van mensen is om competent te zijn om competenter te worden. Deze drive manifesteert zich in veel aspecten van het leven. Jezelf als competent zien en het hebben van de ervaring om competenter te worden, dragen in belangrijke mate bij aan menselijk welbevinden. Dit is niet alleen het geval in het begin het leven. Het blijft zo tot op hoge leeftijd. Twee factoren zijn heel behulpzaam om de voordelen van competentie en competentie-ontwikkeling te kunnen genieten. De eerste factor is de overtuiging dat je competentie kan worden ontwikkeld. Ik heb veel geschreven over het verschil tussen een fixed mindset en een groeimindset (lees dit artikel voor meer achtergrondinformatie).  Een groeimindset, geloven dat je competentie ontwikkeld kan worden via inspanning, is een voorwaarde voor blijvende groei. De tweede factor is kennis over hoe competentie efficiënt ontwikkeld kan worden. Twee dingen zijn nuttig om te weten over competentie-ontwikkeling.

Lees verder »

In mijn bericht Combining practice based learning and theory based learning suggereerde ik dat zelfgestuurd leren het beste kan plaatsvinden voor een combinatie van wat ik praktijkleren en theorieleren noem. Praktijkleren is leren op basis van je eigen reflecties en eigen acties. Theorieleren is leren gebaseerd op de systematische kennisontwikkeling door anderen. 

Lees verder »