De wet van Parkinson en perfectionisme
Op de website Effectiviology kwam ik twee interessante artikeltjes tegen die bruikbare ideeën bevatten om niet alleen sneller te werken maar ook beter. Het ene idee gaat over de zogenaamde Wet van Parkinson, het tweede idee over perfectionisme. Merk je dat je vaak veel tijd nodig hebt voor het schrijven van stukken of voor andere klussen waarbij je iets moet produceren of afronden? Dan kunnen deze twee ideeën je waarschijnlijk helpen om sneller te werken. Lees hieronder hoe.
| Trainingen Progressiegericht Werken |
De wet van Parkinson
Het eerste idee gaat over de zogenaamde wet van Parkinson. Deze houdt in dat we als mensen de neiging hebben om de tijd die we uittrekken voor een klus vol te maken. Anders gezegd: de klus breidt zich uit tot de beschikbare tijd op is. Hebben we een uur de tijd voor een gesprek dan zijn we geneigd dat uur te vullen. Hebben we maar een half uur, dan vullen we dat halve uur en misschien bereiken we wel even veel in dat halve uur.
Deze wet van Parkinson impliceert het volgende. In plaats van dat we ons af moeten vragen hoeveel tijd we beschikbaar hebben, moeten we ons afvragen hoeveel tijd we realistisch gesproken nodig hebben voor het uitvoeren van de taak. Het verschil is subtiel maar het kan belangrijk zijn. Maar hoe weet je hoeveel tijd je realistisch nodig hebt? Om een goed gevoel te ontwikkelen voor hoeveel tijd je nodig hebt voor verschillende soorten taken kan het handig zijn om af en toe gebruik te maken van timers (lees hierover meer in dit artikel).
Perfectionisme
Het tweede idee gaat over perfectionisme. Er zit iets goeds in het streven naar foutloos werken. Het kan de kwaliteit van je werk ten goede komen. Maar perfectionisme kan ook belemmerend en zelfs verlammend werken. Dit is het geval wanneer je het niet kunt verdragen als er nog foutjes in je werk zitten. Dit soort perfectionisme kan veel stress opleveren. Ook kan het ertoe leiden dat je steeds maar blijft uitstellen om een stuk af te ronden en te publiceren uit angst dat het wellicht nog niet foutloos is. Dit soort perfectionisme kan ertoe leiden dat je enorm veel tijd nodig hebt om klussen te voltooien. Het is dus uitermate inefficiënt en daardoor vaak frustrerend.
Als je last hebt van dit soort perfectionisme kan het ook zo zijn dat je tijdens het werk ook last hebt van allerlei belemmerende gedachten zoals: “Is dit wel goed genoeg?”, “Klopt dit allemaal wel wat ik hier schrijf?”, “Is dit wel origineel genoeg?”, Dit soort gedachten staat niet alleen je snelheid in de weg maar ook je creativiteit. Angst en creativiteit gaan slecht samen. Dit geldt ook voor angst voor het maken van foutjes of het afleveren van niet perfect werk. Perfectionisme kan dus ook belemmerend werken voor het produceren van goed en creatief werk.
Merk je bij jezelf dat je van dit soort perfectionisme last hebt, neem je dan bewust voor om niet ‘perfectie’ als doel te kiezen maar ‘goed genoeg’. Realiseer je dat echte perfectie niet bestaat en dus niet mogelijk is. Gelukkig is het ook niet nodig. Denk aan wat Voltaire ooit zei: “Perfect is de vijand van goed.” Net als alle andere dingen kun je leren om minder last te krijgen van je perfectionisme. Je kunt jezelf trainen om te werken volgens het goed-genoeg principe. Sta jezelf toe om kleine foutjes te maken in je werk. Sta open voor feedback en werk de foutjes later alsnog weg.
Vraag
Spreken deze ideeën je aan? Als je ze uitprobeert dan zou ik het leuk vinden om je ervaringen te horen.
3 Comments
Dirk Jan Smid stuurde me de volgende grappige reactie op dit stukje:
“Goed stukje! Er zit trouwens een foutje in de tekst dat heel meta is. Merk je bij jezelf dat je van dit soort perfectionisme last hebt, neem je dan bewust voor om als niet ‘perfectie’ als doel te kiezen maar ‘goed genoeg.”
Bedankt Dirk Jan en ik zal het foutje verbeteren!
Ik herken beide principes bij mezelf heeft perfectionisme de grootste invloed. Werk al jaren aan het losser worden, het blijft een aandachtspuntje vooral in het oordelen over anderen vanuit het oordelen over mezelf…. Het Parkinson mechanisme vloeit eruit voort, beter mee dan om verlegen…. En dat zorgt er regelmatig voor zeker in gesprekken dat we niet tot de kern komen, aan de ander kant geeft wat meer ruimte in deze drukke tijden vaak de gelegenheid aan mensen om eens effe gewoon op hun gemak te zitten en minder gericht te praten, wat de relatie weer ten beste komt. Mildheid is een ding in deze om toe te passen en zelf beter in te worden.
Bedankt Anjo!