Het besef dat iedere sessie de laatste kan zijn, en dat zowel cliënten als coaches na ieder gesprek kunnen beslissen om te stoppen, werkt vaak goed voor zowel coaches als voor cliënten. 

In progressiegerichte coaching werken we met het oude (oplossingsgerichte) principe dat ieder coachingsgesprek het laatste kan zijn. Dit betekent dat cliënten na ieder gesprek kunnen bepalen of ze het wel of niet zinvol vinden dat er nog een volgend gesprek komt. De aanleiding om te stoppen kan zijn dat cliënten het gesprek niet voldoende vonden opleveren en daarom niet verder vinden. Maar dit gebeurt niet zo vaak. Vaker is de reden om geen vervolgafspraak te willen maken dat cliënten het gesprek dermate nuttig vonden dat ze het gevoel hebben dat ze al weer zelfstandig verder kunnen dus voorlopig even geen verdere hulp nodig hebben. Mochten ze in latere instantie weer een gesprek hebben dan kan dat natuurlijk.

Geen stilzwijgend doorlopende coachingstrajecten

Het werkt vaak goed als cliënten duidelijk het besef hebben dat zij na elke sessie kunnen besluiten om te stoppen met het coachingstraject. Hierdoor zijn ze bewuster bezig met de vraag of de coaching werkt en of ze verdere hulp nodig achten dan wel (voorlopig) zelf verder kunnen. Het gebeurt nogal eens dat coachingstrajecten stilzwijgend steeds maar blijven doorlopen en dat zowel coaches als cliënten zich op een gegeven moment af beginnen te vragen wat de zin van de coaching nou eigenlijk nog is en hoe lang dit nu eigenlijk nog door moet gaan lopen. Maar als je steeds werkt in het besef dat ieder gesprek het laatste kan zijn, is het gemakkelijker op heel aandachtig en oplettend te zijn op ieder moment. Dit geldt zowel voor de cliënt als voor de coach. Ieder moment telt dan.

Ook bij groepssessies kan iedere sessie de laatste zijn

Wat geldt voor individuele coachingstrajecten geldt ook voor het begeleiden van groepen, bijvoorbeeld in de vorm van trainingen of team-coachingstrajecten. Ook bij dit soort trajecten werkt het goed om te werken volgens het ‘iedere sessie kan de laatste zijn’-principe. Bij dit soort groepsbegeleidingen werkt het vaak goed om ook expliciet te benadrukken dat beide partijen (zowel de begeleider als de groep) na afloop beslissen of een volgende sessie zinvol vinden. Dit houdt beide partijen aandachtig en scherp. Zowel de groep als de begeleider kan na elke sessie besluiten te stoppen. Hierdoor kunnen ze steeds kijken of wat ze samen aan het doen zijn werkt of niet.

Niet doorgaan terwijl het niet (meer) nuttig is

Als de groep het idee heeft dat de begeleider of zijn of haar aanpak niet goed aansluit of niet nuttig is (of niet meer nodig) dan hoeven ze niet opgezadeld te zitten met het idee dat ze bijvoorbeeld nog 2 of 3 afgesproken dagen of dagdelen verder moeten met deze man of vrouw. Andersom werkt het ook. Wanneer de groep zich realiseert dat ook de begeleider na elke sessie kan besluiten om niet verder te gaan bevordert dat dat de groep zich ook realiseert dat ieder moment telt. Wanneer een groep het idee heeft dat de begeleider, om commerciële redenen, natuurlijk altijd zal proberen zijn trajecten zo lang mogelijk op te rekken dan kan dit hen wat defensief maken. Als zij echter vanaf het begin weten dat dit niet het geval is en dat het, omgekeerd, zelfs zo is dat het traject weleens verrassend kort zou kunnen worden dan is er geen reden voor defensiviteit. Weten dat iedere sessie de laatste kan zijn, roept op tot het vermijden van tijdverlies en het zo snel mogelijk onderzoeken van wat een samenwerking kan opleveren.

Ook de coach kan besluiten om niet verder te gaan

Begeleiders zullen natuurlijk niet zomaar besluiten om te stoppen. Ze verdienen hun boterham met het helpen van mensen. In principe doen ze dit graag. Waarom zouden ze dan soms toch kunnen beslissen om na een sessie niet verder te willen? Een goede reden kan zijn dat ze zelf het gevoel hebben dat ze geen nuttige bijdrage kunnen leveren. Dit kan zijn omdat ze denken dat hun aanpak of deskundigheid niet geschikt is voor het type vraag van de klant. Een andere reden kan zijn dat een traject niet aansluit bij hun interesses en waarden waardoor ze niet gemotiveerd zijn voor de betreffende opdracht. Dit kan het geval zijn wanneer er binnen een klantorganisatie vanuit een visie wordt gewerkt die haaks staat op de visie van de betreffende begeleider. Doorgaan kan dan onverstandig zijn. Mensen werken op hun best wanneer ze dingen doen die ze interessant en belangrijk vinden, met andere woorden: waar ze echt achter staan. Als dat ontbeert, kun je proberen een verandering in de manier van werken te bewerkstelligen. Lukt dat niet dan kan stoppen een verstandige keuze zijn.