Een balans tussen progressiegerichtheid en commitmentgerichtheid

Er is veel bewijs dat de wereld, grosso modo, steeds beter wordt in veel opzichten (zie bijvoorbeeld het werk van Matt Ridley, Steven Pinker en Hans Rosling). In overeenstemming met deze zienswijze is een nieuw artikel van Zack Beauchamp op  Thinkprogress met als titel 5 Reasons why 2013 Was The Best Year In Human History. Hij geeft de volgende 5 redenen:

1. Er gaan minder mensen jong dood en meer mensen leven langer
2. Minder mensen lijden aan etreme armoede en de wereld word gelukkiger
3. Oorlog wordt zeldzamer en minder dodelijk
4. Het aantal moorden en andere gewelddadige misdaden zijn in een vrije val
5. Er is minder racisme, sexisme en andere vormen van discriminatie in de wereld

Verwant aan dit onderwerp is een nieuwe recensie van Bill Gates van een boek van Paul Sabin genaamd The Bet: Paul Ehrlich, Julian Simon, and Our Gamble over Earth’s Future. Het boek gaat over een weddenschap tussen Paul Ehrlich en Julian Simon, die zij afsloten in 1981 en die ging over de vraag of de prijzen van verschillende metalen zouden gaan stijgen of dalen in het komende decennium. Simon, een optimist die geloofde dat de wereld afstevende op een grotere overvloed, daagde Ehrlich uit, een pessimist die geloofde dat de wereld afstevende op een rampzalige schaarste. Er is geen twijfel over dat Simon de weddenschap won.  Ehrlich bleek het extreem verkeerd te zien. Maar hoewel dit zo is, is Gates het eens met Sabin die waarschuwt tegen een eenzijdig en voortdurend focusen op positieve trends omdat dit het moeilijker maakt om echte problemen te blijven oplossen.

Ik denk dat de waarschuwing van Sabin en Gates terecht is. Hun manier van denken herinnert me aan enkele onderzoeksbevindingen uit de wetenschappelijke psychologie die ik samenvat in dit artikel:  Soms kan het kijken naar progressie ons afleiden van ons doel. Kort gezegd wordt in dit artikel uitgelegd dat het focusen op progressie die bereikt is onze gerichtheid op een doel kan verkleinen waardoor het verdere progressie in de weg staat. Deze afname in doelgerichte motivatie vindt echter alleen plaats als de geboekte progressie wordt gezien als het al ten dele hebben bereikt van het doel. Maar wanneer de doelgerichte acties die we hebben gepleegd worden gezien als een bewijs van onze commitment aan ons doel dat wordt onze doelgerichte motivatie juist groter. Waar ik in het artikel voor pleit is dat we niet alleen moeten focusen op bereikte progressie maar dat we deze focus in balans moeten brengen met een focus op onze commitment om verdere progressie te boeken.