In vervolg op de post De progressieparadox zijn hier enkele aanvullende gedachten over waarom het kan gebeuren dat we iets niet als progressie zien terwijl er objectieve aanwijzingen zijn dat er wel degelijk sprake is van progressie. Ik kan drie redenen bedenken waarom deze perceptie van geen-progressie kan bestaan.

1. Niet opmerken vanwege sensorische adaptatie of gebrek aan ervaring.

Een reden, die ik hier al vermeldde, is dat we ons kunnen aanpassen aan onze nieuwe en verbeterde situatie waardoor we stoppen met het bewust opmerken dat de situatie beter, of zelfs goed, is. Ook kan het zijn dat we profiteren van dingen die onze ouders en voorouders niet hadden maar die we niet bijzonder waarderen omdat we nooit hebben meegemaakt hoe het was om ze niet te hebben.

2. Negatief interpreteren van de veranderde situatie.

Hoewel de situatie misschien beter geworden is in sommige opzichten kan het zijn dat mensen denken dat de situatie slechter is geworden in andere opzichten. Of ze denken misschien dat de progressie een illusie is. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ze denken (terecht of niet) dat nieuwe technologieën en praktijken bepaalde voordelen hebben maar dat ze tegelijk belangrijke nadelen en gevaren met zich meebrengen en dat de voordelen niet opwegen tegen deze nadelen.

3. De lat hoger leggen van wat we verwachten.

Een afzonderlijke reden waarom we ontevreden kunnen zijn met de realiteit, ondanks dat er verbeteringen zijn opgetreden, is dat we de lat hoger zijn gaan leggen in wat we verwachten. Geweld is weliswaar afgenomen maar tegelijk zijn we steeds intoleranter geworden voor geweld. Hierdoor is het resterende geweldsniveau voor ons even onbevredigend als het eerdere hogere niveau vroeger was.

Herken je deze punten?