Het kan weleens voorkomen in het leven dat we de dingen die we eerst hartgrondig afwijzen later hartstochtelijk omarmen. Een klein voorbeeld hiervan betreft het gebruik van enkele progressiegerichte technieken.
Wat een onzinvraag!
Meer dan 20 jaar gelden leerde ik de oplossingsgerichte aanpak kennen (dit is een van de voorlopers van de progressiegerichte aanpak). De aanpak sprak me niet direct aan maar na lezing van een boek viel het kwartje bij me. Ik zag toen veel toepassingsmogelijkheden. Ik was onder de indruk van de manier van vragen stellen aan cliënten en van de houding van oplossingsgerichte professionals. Een voorbeeld van een techniek die me erg aansprak was de schaalvraag.
Er waren echter ook enkele onderdelen van de aanpak die me zeker niet aanspraken. Een voorbeeld hiervan is de wat-gaat-er-betervraag. Ik herinner me nog dat ik dit een bijna irritante vraag vond. Ik had er allerlei gedachten bij zoals:
- “Wat een rare vraag! Dat vraag je toch niet?”,
- “Je moet gewoon vragen: Hoe gaat het met je? Niet: Wat gaat er beter?”
- “Misschien gaat er helemaal niets beter! Dan is dat toch een onzinvraag?”
Nadat ik een tijd lang geëxperimenteerd had met allerlei oplossingsgerichte vragen, merkte ik hoe goed die vragen werkten in coaching. Ik besloot de wat-gaat-er-betervraag ook maar eens het voordeel van de twijfel te geven en hem gewoon een keer te proberen. Na mijn moed verzameld te hebben stelde ik de vraag en ik merkte al in het eerste gesprek dat de vraag, tot mijn verbazing, veel opleverde. Hetzelfde gebeurde in volgende gesprekken. Gaandeweg voegde ik de vraag toe aan mijn standaardrepertoire van vragen.
Overdreven samenvattingen
Vanochtend gaf ik een training aan coaches. Het was een tweede trainingsdag met deze groep. Tijdens de vorige sessie hadden we een voorbeeld progressiegericht coachingsgesprek op video bekeken. Na afloop zei een van de deelnemers dat ze vond dat de coach op de video nogal overdreven had zitten samenvatten.
Vanochtend begonnen we onze trainingssessie met een korte oefening die Tevreden gesprekspartner heet. Na afloop van de oefening vertelde deze zelfde deelnemer dat ze een goed gesprek had gehad met een cliënt. Eén van de dingen die goed hadden gewerkt was om bewust goed samen te vatten wat de cliënt had gezegd. Ze vertelde dat ze had gemerkt dat, hoe vreemd ze het samenvatten zelf ook had gevonden, de cliënt er goed op had gereageerd. Hij voelde zich goed begrepen en vond het nuttig en prettig dat ze zo samenvatte. (Lees meer over samenvatten).
Nieuwe dingen uitproberen
Ik vond het interessant dat ze juist samenvatten noemde als iets dat goed had gewerkt gezien haar kritische opmerking van de vorige keer. Ik vroeg: “Had je bewust bedacht om zo te gaan samenvatten of gebeurde het spontaan?” Ze antwoordde dat ze het bewust had bedacht. Ze deed de training om nieuwe dingen te leren en dat betekent dat je nieuwe dingen moet uitproberen.
Dat perspectief spreekt me aan. Als je gesprekstechnieken een kans geeft door ze uit te proberen kan het zijn dat je waardevolle ontdekkingen doet. Misschien ga je omarmen wat je eerst geneigd was af te wijzen.
0 reacties