Ik interviewde de Canadese psycholoog Keith Stanovich twee keer (hier en hier). Hij heeft veel baanbrekend werk gedaan op het gebied van rationaliteit en de psychologie van lezen. In zijn nieuwe boek The Bias That Divides Us: The Science and Politics of Myside Thinking stelt hij dat we niet in een post-truth-samenleving leven. Hij stelt dat we eerder in een myside-samenleving leven.
| Trainingen Progressiegericht Werken |
Geen post-truth-samenleving
Stanovich betoogt in het boek dat ons probleem niet is dat we geen belang meer hechten aan de waarheid en feiten maar dat we het niet eens kunnen worden over algemeen aanvaarde waarheid en feiten. Wij geloven dat onze kant de waarheid kent. Post-waarheid? Dat beschrijft de andere kant. Het onvermijdelijke resultaat is politieke polarisatie. Stanovich laat zien wat de wetenschap ons kan vertellen over myside bias: hoe vaak het voorkomt, hoe je het kunt vermijden en welke doelen het dient.
Wat is myside bias?
Myside bias is de menselijke neiging om bewijs te evalueren, bewijs te genereren en hypotheses te testen op een manier die vooringenomen is in de richting van hun eigen eerdere overtuigingen, meningen en houdingen. Myside bias heeft betrekking op dingen waarvan we graag willen dat ze waar zijn.
Blinde vlek
Stanovich legt uit dat hoewel myside bias alomtegenwoordig is, het een uitzondering is onder cognitieve vooroordelen. Het is onvoorspelbaar. Intelligentie beschermt je er niet tegen en opleiding ook niet, en mijnzijdige vooringenomenheid in het ene domein is geen goede indicator van vooringenomenheid in een ander domein.
De auteur stelt dat vanwege zijn status als buitenbeentje onder de biases, myside bias een echte blinde vlek creëert onder de cognitieve elite – degenen met een hoge intelligentie, executieve functies of andere gewaardeerde psychologische disposities. Ze beschouwen zichzelf misschien als onbevooroordeeld en puur rationeel in hun denken, maar in feite zijn ze net zo bevooroordeeld als alle anderen.
Polarisatie
Stanovich onderzoekt hoe deze blinde vlek wat betreft vooringenomenheid bijdraagt aan onze huidige ideologisch gepolariseerde politiek en verbindt deze met een andere recente trend: het afnemende vertrouwen in wetenschappelijk onderzoek als objectieve arbiter.
Link naar artikel
► Dit artikel (Goldenberg, 2023) legt uit dat mensen zich aangetrokken voelen tot anderen met extremere versies van hun eigen politieke opvattingen. We geven vaak sociale media de schuld van het feit dat er zoveel extreme meningen om ons heen zijn, maar uit dit onderzoek blijkt dat de gebruikers van deze platforms ook verantwoordelijk zijn. Mensen kiezen vaak vrienden of partners die politiek op hen lijken, maar uit dit onderzoek blijkt dat ze ook meer extremere versies van hun eigen overtuigingen aantrekkelijk vinden. Deze neiging wordt acrofilie genoemd, oftewel liefde voor extremen. De onderzoekers ontdekten dat mensen over het algemeen graag de meningen lezen van anderen met vergelijkbare standpunten (politieke homofilie) en zich aangetrokken voelen tot extremere meningen (politieke acrofilie). Deelnemers kozen vaak voor mensen met extremere standpunten dan die van henzelf, ongeacht of ze liberaal of conservatief waren. Er zijn veel redenen waarom mensen zich aangetrokken voelen tot extremere standpunten. Mensen met extreemere opvattingen kunnen betere argumenten geven voor discussies en kunnen meer uitgesproken en samenhangend lijken. Het onderzoek suggereert dat mensen met extremere opvattingen denken dat deze meer representatief zijn voor hun politieke groep. Het onderzoek suggereert dat het helpen van mensen om een nauwkeuriger beeld te krijgen van hun politieke groep, kan helpen om acrofilie te verminderen. Als we minder extreme meningen in onze omgeving tegenkomen, kunnen onze ideeën ook minder extreem worden, wat kan leiden tot minder politieke segregatie en polarisatie. Hoewel er nog veel vragen onbeantwoord zijn over de invloed van acrofilie, maakt dit onderzoek duidelijk dat verder onderzoek dringend nodig is. De combinatie van acrofilie en homofilie kan ertoe leiden dat mensen zich snel in extremere kampen verdelen, wat samenwerking, compromissen en het vinden van gemeenschappelijke grond bemoeilijkt – allemaal essentiële kenmerken van een gezonde samenleving.