De wereld gaat stug door met progressie boeken
De reclame van Unicef zegt: “De wereld staat in brand. Maar kinderen hebben ‘m niet aangestoken.” Ik geloof dat Unicef een prima organisatie is en een goed doel om geld aan te geven maar ik vind het jammer dat zij hun reclame beginnen met de opmerking “de wereld staat in brand”.
Natuurlijk is er veel leed in de wereld en zijn er gruwelijke dingen aan de gang in de wereld. De nieuwsberichten staan er bijna dagelijks bol van. Denk aan de barbaarse toestanden die ISIS aanricht, de dreiging die uitgaat van Rusland en de moordaanslagen in de Amsterdamse onderwereld. Maar als je op de nieuwsberichten afgaat dan lijkt de wereld altijd een kruitvat.
En hoewel ik het goed en noodzakelijk vind dat de media aandacht besteden aan de ellende in de wereld denk ik dat het ook belangrijk om ook op een andere manier naar de werkelijkheid te kijken. Die andere manier van kijken is het kijken naar wereldwijde trends in dingen die we belangrijk vinden. Als je dat doet, zoals Steven Pinker en Andrew Mack doen in dit artikel, dan kun je zien dat betekenisvolle progressie in de wereld blijft plaatsvinden. De aantallen gewapende conflicten en oorlogen nemen af, de aantallen moorden en massamoorden lopen wereldwijd terug, geweld tegen vrouwen en kinderen neemt af, democratisering neemt toe, enzovoorts.
Er zijn brandhaarden en er bestaat dreiging maar de wereld staat niet in brand. Het is belangrijk om te onderkennen dat het overgrote deel van de wereld doorgaat met het boeken van betekenisvolle progressie. Als we die werkelijkheid niet onderkennen dan is het gemakkelijk om cynisch en fatalistisch te worden. En cynisme en fatalisme helpen niet om de progressie aan de gang te houden.
Update 03/01/15: Hier nog meer informatie over allerlei manieren waarop de wereld progressie blijft boeken:
4 Comments
hoi coert,
ik denk dat er veel inspanning is verrricht om die dingen beter te laten gaan en kan me voorstellen dat het mobiliseren van energie voor die inspanning begint met een ‘brand-boodschap’.
hoewel ik nog niet weet of het wetenschappelijk onderzocht is en wat de resultaten daarvan zijn, denk ik dat de ervaren ernst van het probleem en het potentieel van de te bereiken progressie met elkaar samenhangen.
Overigens luisterde ik het weekend naar sublime fm dat werd onderbroken met ‘het nieuws van de vooruitgang’. dat ging over dingen die beter zijn geworden. leuk om te horen en ik moest even aan jou en Gwenda denken.
Hallo Ronald,
Interessant punt dat je naar voren brengt en ik denk dat er zeker een kern van waarheid in zit. Of mensen zich pas willen inspannen wanneer er een brandboodschap is weet ik niet. Ik denk eerlijk gezegd dat erg alarmerende berichten het gevaar kunnen opleveren dat ze verlammen. Ook denk ik dat de mate van alarmering moet kloppen met de realiteit. Ik heb ooit eens iemand horen beweren datje de ernst van de situatie moet overdrijven omdat mensen anders toch niet in actie komen. Hij noemde dit: je moet een burning platform situatie scheppen. Hier ben ik sceptisch over.
Waarom ik denk dat er wel een kern van waarheid in jouw reactie zit is omdat ik denk dat mensen wel gemotiveerd raken om te gaan verbeteren door het besef dat er iets beter kan en/of moet. Zie ons 7-stappen model. In stap 2 (verbeterbehoefte) gaat het vaak over dingen die nu niet goed gaan. In stap 3 gaat het over hoe het eruit moet komen te zien.
Ik denk dat de combinatie van deze twee stappen waardevol is.
Oftewel zoals Theo Maassen het ongeveer stelt: “Ja als je al mijn problemen op een rijtje zet, dan lijkt het ook net of ik een kut leven heb. Zo is het ook met het journaal: als je alle ellende van de wereld in 25 minuten op een rijtje zet, lijkt het net of het de hele wereld in brand staat.”
Over de reactie van Ronald en die van Coert erachteraan: Als ik puur naar mezelf kijk, ben ik eerder geneigd te geven aan goede doelen die ook laten zien welke progressie zij boeken, dan aan goede doelen die alleen maar kommer en kwel schreeuwen. Aan de andere kant zet een roep dat alles al okay is maar nog beter kan, ook niet aan tot een donatie. Dus het lijkt mij dat een combinatie van probleem benoemen + kansen, mogelijkheden en eerder geboekte progressie erbij betrekken het meeste effect heeft. Het probleem overdrijven, werkt op mij averechts. Het leidt tot de gedachte dat ik geen geld ga geven aan situaties waar toch niks meer aan te redden valt (druppel op gloeiende plaat). Maar de progressie overdrijven werkt ook niet, want dan is mijn geld weer niet echt nodig (water naar de zee).
Op basis van dit zelfonderzoek (N = 1) ben ik het dus helemaal met Coert eens. Ik weet niet of het te maken heeft met hun benaderingswijze, maar ik doneer niet aan Unicef, wel aan andere, meer kleinschalige goede doelen voor kinderen. Best opmerkelijk, want ik sta volledig achter wat Unicef doet en waar ze voor staan.
Hallo Paul, Bedankt voor je reactie. Herkenbaar. De vraag aan welke goede doelen geld te geven vind ik vaak ook wel een lastige. Ik heb ook de neiging om minder snel te geven wanneer ik de communicatie door het betreffende goede doel als oneerlijk ervaar (“de wereld staat in brand!”). Ook wanneer goede doelen van agressieve marketingtechnieken gebruik maken neemt mijn neiging om eraan te geven af.
Ik heb een tijd lang gegeven aan The Earth Institure van Columbia University. Ook heb ik wel gegeven aan wat andersoortige ‘goede doelen’ zoals Wikipedia en Kahn Academy. Het goede van dit soort organisaties lijkt me dat ze bijdragen aan de wereldwijde gratis verspreiding van kennis.
Van de week kwam ik nog iets interessants tegen via Steven Pinker. Een organisatie, givewell.org, die goede doelen op een rijtje zet die evidence based zijn en hard geld nodig hebben.