Alfie Kohn heeft een artikel geschreven met als titel The perils of “Growth Mindset” education: Why we’re trying to fix our kids when we should be fixing the system. Het artikel is kritisch over de populariteit van het groeimindsetconcept. Kohn schrijft dat de groeimindset een veelbelovend concept was dat echter gesimplificeerd is geraakt – iets waar Carol Dweck in de ogen van Kohn niet voldoende bezwaar tegen heeft gemaakt – en dat nu ingebed is geraakt in een conservatieve ideologie. Hoewel Kohn in artikel enkele valide punten naar voren brengt, ben ik het behoorlijk oneens met de algemene lijn van zijn betoog.

Een tijdje geleden schreef ik over het belang van het combineren van hoop en kritisch denken. Hoop zonder kritisch denken is naïviteit; kritisch denken zonder hoop is cynisme; de afwezigheid van beide is apathie, schreef ik toen. Die combinatie is in het algemeen belangrijk in het leven, denk ik, en ook wanneer we lezen over aanpakken die ons leven en werken beter zouden kunnen maken. Eén van de redenen om hier vandaag over na te denken is dat ik een interessant mailtje kreeg van David Creelman.

Ben je docent of ouder en geïnspireerd door de groeimindset? Misschien zoek je dan wel eens naar manieren om kinderen te begeleiden. Een interessante manier om het gesprek aan te gaan met kinderen is met behulp van de Mindset Works Effective Effort Rubric. Dit is een eenvoudige matrix die helder, aan de hand van 7 rubrieken, de verschillen tussen een fixed mindset en een groeimindset beschrijft. Wat je kunt doen is samen met de leerling kijken naar deze matrix en hem of haar vragen hoe hij of zij op dit moment omgaat met de verschillende rubrieken. Deze rubrieken zijn: (1) uitdagingen aangaan, (2) leren van fouten, (3) accepteren van feedback en kritiek, (4) oefenen en verschillende strategieën uitproberen, (5) volharding (concentratie op de taak), (6) vragen stellen en (7) risico’s nemen.

Lees verder »

Why expert performance is special and cannot be extrapolated from studies of performance in the general population: A response to criticisms
K. Anders Ericsson

Samenvatting [Vert: CV]: Veel misverstanden over expert-performance benadering kunnen worden toegeschreven aan haar unieke methodologie en theoretische concepten. Deze benadering werd ontwikkeld aan de hand van casestudies over het verwerven van expertgeheugen met gedetailleerde experimentele analyse van de mediërende mechanismen. In contrast daarmee begint de traditionele individuele-verschillen-benadering met de aanname van de onderliggende algemene latente factoren van cognitieve vaardigheden en van persoonlijkheid die correleren met prestaties over niveaus van verworven vaardigheid. Mijn review verwerpt de veronderstelling dat de gegevens over grote steekproeven van beginners kunnen worden geëxtrapoleerd naar steekproeven van toppresteerders. Zodra we het eens kunnen worden over de criteria voor reproduceerbare objectieve topprestaties en over aanvaardbare methoden voor het verzamelen van geldige gegevens geloof ik dat wetenschappers de noodzaak van de expert-performance benadering voorde studie van topprestaties zullen erkennen, vooral op het hoogste niveau van prestaties.

Highlights: * Huidige functioneren “dat wat er is”, verschilt van presteren na training, “dat wat er zou kunnen zijn”. Onder toppresteerders correleren algemene cognitieve capaciteiten niet met presteren. De erfelijkheid van toppresteren is nu onbekend. Het geschatte aantal uren van zelfgerapporteerde oefening is een slechte voorspeller van de overall effecten van training.

Volledige artikel

Alfie Kohn, auteur van onder andere Punished by Rewards, heeft een artikel geschreven, Criticizing (common criticisms of) praise, waarin hij zegt dat zij kritiek op complimenteren afwijkt van die van Carol Dweck. Kohn ziet complimenteren als een manier om mensen te manipuleren in plaats van om met hen samen te werken. Hij heeft de voorkeur om het laatste te doen. Los van dit waardeoordeel, zegt hij, is het zo dat complimenteren negatieve effecten heeft die de intrinsieke motivatie van mensen voor de taak waarvoor ze gecomplimenteerd zijn, ondermijnt. Bovendien, zegt Kohn, is het zo dat complimenten geven een signaal van voorwaardelijke acceptatie is (terwijl kinderen onvoorwaardelijke zorg nodig hebben). Kohn noemt waar hij niet voor pleit: 1) om minder vaak te complimenteren, 2) om meer betekenisvol te complimenteren, 3) om op inspanning in plaats van capaciteiten te complimenteren, 4) om alleen te complimenteren als kinderen het verdienen.

In zijn nieuwe boek, Intuition Pumps And Other Tools for Thinking, beschrijft Daniel Dennett een lijstje regels, opgesteld door sociaal psycholoog Anatol Rapoport, voor hoe je succesvol een kritisch commentaar op kunt stellen:

1. Je moet proberen om de positie van degene die je becommentarieert zo helder, levendig en eerlijk weer te geven dat diegene zal zeggen: “Bedankt, ik wou dat ik er aan gedacht had om het op die manier te zeggen.”
2. Je moet alle punten van overeenstemming opsommen (vooral wanneer het dingen zijn waar geen algemeen overeenstemming over bestaat).
3. Je moet alles noemen dat je hebt geleerd van degene die je becommentarieert.
4. Pas dan is het je toegestaan om ook maar een woord van afwijzing of kritiek te noemen.