Vorig jaar schreef ik een post over Angela Duckworths onderzoek naar het grit. Ik schreef dat ik het interessant vond maar dat het ook vragen bij me opriep:
“Een belangrijke vraag die ik over het grit concept heb is hoe die lange termijn passies of doelen er precies uit kunnen zien. Als je kijkt naar het meetinstrument waarmee Duckworth grit meet dan wordt dit nog niet erg duidelijk (zie hier). Op welk niveau dienen die lange termijn doelen te zijn gedefinieerd? Maakt het uit of die lange termijn doelen gedefinieerd zijn op het niveau prestaties/resultaten (prestatiedoelen) of op het niveau van leren (leerdoelen)? Hoe specifiek dienen die langetermijndoelen of passies te zijn? In welke mate zijn die langetermijndoelen statisch of dynamisch? Hoe goed kun je als jonge persoon al weten wat je op de zeer lange termijn wilt bereiken? Ik stel mij voor dat je als jonge persoon niet precies kunt overzien hoe je leven gaat lopen en dat door je ervaringen en je leerprocessen ook anders gaat denken over wat je wilt bereiken. Is het misschien zo dat je denken over je langetermijndoelen of -passies een voortgaand proces is waarbij je in feite steeds opnieuw definieert en aanscherpt wat die passies/doelen zijn?”
Ik was nieuwsgierig naar de antwoorden op deze (en andere) vragen en was dus geïnteresseerd toen ik las dat Duckworth een boek heeft geschreven over haar werk met als titel: Grit: The Power of Passion and Perseverance. Het boek is gericht op een algemeen publiek en naar ik begrijp, nu al een behoorlijk commercieel succes.
Vandaag kwam ik een recensie tegen van het boek, geschreven door de hoogleraren James Arthur, Kristján Kristjánsson en Steve Thoma. De recensie neemt mijn zorgen over het concept Grit niet weg. Hoewel hun toon constructief is en hoewel ze wel waardering opbrengen voor het feit dat Duckworth het boek heeft geschreven, hebben deze recensenten aardig wat punten van kritiek en zorgen over “Duckworths conceptualisaties, het empirische werk dat ten grondslag ligt aan deze conceptualisaties en, in het bijzonder, over de implicaties die Duckworth afleidt uit haar werk” en ook over de manier waarop ze eerder naar voren gebrachte punten van zorg en kritiek adresseert (dan wel dit nalaat). Je kunt de hele recensie hier lezen.
0 reacties