Kort geleden gaven wij een training progressiegericht werken aan directeuren van middelbare scholen. We hadden deze mensen in het verleden ook al eens (sommigen al meerdere malen) in trainingen gehad. Een van de aanwezigen vertelden dat hij, naar aanleiding van de eerste training, samen met een collega twee keer per week ging progressiewandelen.
Naast progressiegerichte aannames over mensen, over inspanning en over effectieve gesprekken, bevat de progressiegerichte aanpak ook een viertal aannames over betekenisvolle progressie. Deze kunnen als volgt worden beschreven:
We houden altijd behoefte aan betekenisvolle progressie.
Betekenisvolle progressie motiveert.
Progressiemonitoring is nodig voor het opmerken van betekenisvolle progressie.
We kunnen altijd blijven voortbouwen op eerdere betekenisvolle progressie.
Vanochtend begeleidde ik een progressiegerichte sessie van een team professionals van de gemeente Rotterdam. Van tevoren is het begeleiden van zo’n onbekend team vaak een beetje spannend. Je weet niet wie je tegenover je krijgt en je hebt geen idee wat ze zullen zeggen en hoe ze zich zullen opstellen. Maar meestal is mijn gevoel van nieuwsgierigheid groter dan mijn spanning. De reden daarvoor is dat ik meestal interessante en leerzame dingen uit zo’n groep terug hoor. Dat was vanochtend ook het geval. Er werden meerdere interessante dingen gezegd die mij ook weer aan het denken zetten. Ik licht er eentje uit als voorbeeld.
Op deze website tref je regelmatig beknopte beschrijvingen aan van recent onderzoek (zie ONDERZOEKSUPDATES & COMMENTS aan de rechterzijde van het scherm). Hieronder vind je een geordend overzicht van updates van de afgelopen 3 maanden.
Binnen de zelfdeterminatietheorie is al jarenlang veel aandacht voor de positieve effecten van de ondersteuning van de psychologische basisbehoeften. Er is wat minder aandacht geweest voor de ondermijning van motivatie en functioneren door behoeftenfrustratie. Een nieuw onderzoek kijkt naar beide.
Veel leidinggevenden snappen dat vriendelijkheid vaak beter werkt dan onvriendelijkheid in het werken met medewerkers. Daarom doen ze hun best om zich, als het even kan, vriendelijk op te stellen in de omgang met hen. In sommige situaties vinden ze het echter vaak lastig om die vriendelijkheid vast te houden. Dit kan bijvoorbeeld gebeuren wanneer medewerkers bij herhaling storend of schadelijk gedrag vertonen, zelfs na erop aangesproken te zijn. Of wanneer ze bij herhaling bepaalde dingen nalaten die bij hun functie horen. Leidinggevenden kunnen in zulke situaties wat geïrriteerd raken en ongeduldig worden en de behoefte krijgen om eens een hartig woordje met de betreffende medewerker te gaan spreken en misschien zelfs eens wat dreigende taal te uiten of met de vuist op tafel te slaan.
Leven we inmiddels in een rechtvaardige maatschappij waarin we allemaal gelijke kansen hebben? Behoren discriminatie op grond van geslacht, etniciteit, sekse, seksuele geaardheid, handicap, leeftijd, etc., nu definitief tot het verleden? Zijn individuen die discriminatie in onze maatschappij aan de orde proberen te stellen daarom slechts zeurpieten, aanstellers of aandachtszoekers? Of hebben zij wel degelijk een punt en zijn mensen die het bestaan van discriminatie ontkennen juist glasharde leugenaars? Kaidi Wu & David Dunning (2020) hebben een artikel geschreven dat behulpzaam kan zijn in het denken over deze vragen. Ze hebben het over een speciaal soort cognitieve blinde vlek. Zij betogen in hun artikel dat leden van sociaal dominante groepen zich weinig bewust zijn van de sociale privileges die ze hebben.
Recent kreeg ik het verzoek om een pas opgericht team te begeleiden binnen een organisatie die zich bezighoudt met internationaal ontwikkelingswerk. Binnen het team zijn drie expertisegebieden ondergebracht die tot voor kort als subunits onafhankelijk van elkaar binnen de organisatie functioneerden. De vraag aan mij was om een dagdeel ter verzorgen in een tweedaags programma met dit nieuwe team. In dit artikel laat ik zien hoe een progressiegerichte aanpak bij een dergelijke vraag eenvoudig kan zijn en goed kan werken.
We kunnen allemaal dagelijks getuige zijn van positieve menselijke gedragingen zoals behulpzaamheid, vriendelijkheid, eerlijkheid, enz. Vrijwel ieder mens heeft de neiging tot dit soort gedrag meegekregen, zowel biologisch als via opvoeding en cultuur in bredere zin. Maar, zoals we weten, zijn mensen soms ook tot negatief en ronduit slecht gedrag in staat. Enkele onderzoekers hebben in kaart gebracht wat voor soorten negatief en slecht gedrag er zijn.
Nu progressiegericht werken bekender aan het worden is, zijn veel mensen op zoek naar manieren om progressiedenken in hun teams vorm te geven. Het vinden van dit soort vormen kan als voordelen hebben:
dat alle teamleden geactiveerd worden in plaats van alleen een minderheid die normaal gesproken de boventoon voert.
dat in kaart gebracht wordt wat al goed gaat en bereikt is. Dit is een tegenmaatregel tegen de negativiteitsbias en helpt om het competentiegevoel en optimisme in het team te versterken.
dat er een duidelijk beeld ontstaat van verder te bereiken progressie.
dat er duidelijke stappen vooruit worden geformuleerd.
Hier wil ik een nieuwe vorm introduceren om progressiedenken in teams te stimuleren en dit soort voordelen te behalen: progressiepresentaties.
Gisteren gaven we een training progressiegericht leidinggeven aan enkele leidinggevenden in een onderwijsorganisatie. Als een van de eerste onderdelen in onze trainingssessie vroegen we hen om in duo’s even te praten met elkaar over welke progressiegerichte techniek ze al hadden benut. Nadat ze daar een kwartiertje over gesproken hadden spraken we in de plenaire groep over wat het gesprekje had opgeleverd.
In het nieuwe boek van Steven Pinker, Enlightenment Now, kwam ik een nieuw woord tegen: progressiefobie. Het boek is een vurig pleidooi voor vier centrale ideeën uit de Verlichting: rede, wetenschap, humanisme en progressie. Pinker stelt dat de combinatie van deze ideeën zegt dat de mensheid door een groter begrip van de werkelijkheid, via wetenschap, en door een groeiende cirkel van sympathie, veroorzaakt door kosmopolitisme en rede, intellectuele en morele progressie kan boeken. Het doel van de verlichtingdenkers was niet zozeer om de menselijk natuur te verbeteren maar om instituties te bouwen die ervoor zouden zorgen dat het beste in mensen naar boven zou komen.
Wij gebruiken cookies op onze website om u de meest relevante ervaring te bieden door uw voorkeuren en herhaalbezoeken te onthouden. Door op "Accepteren" te klikken, stemt u in met het gebruik van ALLE cookies.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may affect your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
Open link ► Dit onderzoek richt zich op de vraag of jonge mannen in Nederland conservatiever worden ten aanzien van…