Drie jaar geleden hebben wij de term progressiegericht werken geïntroduceerd. Dat wij dit deden was het resultaat van een denkproces van ruim een jaar of 5. Aanvankelijk noemden wij onze aanpak oplossingsgericht. Maar deze term ging in de loop der jaren steeds meer wringen. In de eerste plaats omdat wij zelf allerlei concepten en methodes ontwikkelden die wellicht wel in het verlengde lagen van oplossingsgericht werken maar niet letterlijk voortkwamen uit oplossingsgericht werken. Bij onszelf maar ook in de markt ontstond soms verwarring over of de dingen die wij deden wel echt altijd oplossingsgericht waren. Daarnaast gingen wij steeds meer concepten uit de psychologie gebruiken in onze aanpak. Sommige van die concepten, zoals autonomie-ondersteuning, leken vrij goed aan te sluiten bij de oplossingsgerichte aanpak maar andere concepten, in de ogen van velen, wat minder goed, zoals de groeimindset.Lees verder »
Naar aanleiding van recente ontdekkingen dat er onjuistheden zitten in enkele onderzoeken waarbij Barbara Fredrickson, een bekende vertegenwoordiger van de positieve psychologie, bij betrokken was (zie hier en hier), is er door enkele mensen kritiek geuit op de positieve psychologie. James Coyne, een hoogleraar en klinisch psycholoog, werkzaam in Groningen en Pennsylvania, is een van de felste criticasters. Hij stelt niet alleen dat de positieve psychologie een te simpele boodschap geeft (zie bijvoorbeeld dit artikel) maar, zo blijkt uit zijn twitterberichten, ook dat de positieve psychologie 1) dogmatisch is (en gebaseerd op een onterechte tegenstelling met de rest van de (negatieve?) psychologie), 2) zich kenmerkt door een goeroecultuur (waarin Martin Seligman, zo impliceert hij, de paus van de positieve psychologie is) en 3) te commercieel gedreven is (veel wetenschappers binnen de positieve psychologie zouden meer geïnteresseerd zijn in het verkopen van boeken en trainingsprogramma’s dan in wetenschap). Coyne zegt: positieve psychologie is toegepaste ideologie, geen wetenschap (bron).Lees verder »
De belangrijkste inspiratie voor de progressiegerichte aanpak is het werk van Insoo Kim Berg, Steve de Shazer en hun collega’s van het Brief Family Therapy Center (daarover kun je alles lezen in dit artikel). Deze pioniers hebben, bouwend op het werk van Milton Erickson, het Mental Research Institute en anderen, de kern ontwikkeld van wat nu bekend staat als solution-focused brief therapy. Wij – en vele anderen – begonnen de principes en technieken van deze aanpak buiten de context van psychotherapie toe te passen, meer dan 13 jaar geleden. De laatste jaren zijn we begonnen onze aanpak progressiegericht werken te noemen. We voelen ons nog steeds geïnspireerd door het werk van de Shazer, Berg en anderen maar onze aanpak heeft zich ontwikkeld in wat andere richtingen dan de mainstream oplossingsgerichte aanpak zich lijkt te hebben ontwikkeld. Lees verder »
De laatste jaren zijn wij naast de term oplossingsgericht steeds vaker de term progressiegericht gaan gebruiken voor wat wij doen. We zijn gewend geraakt aan deze naam en we zijn het een prachtig label gaan vinden dat recht doet aan het dynamische karakter van de oplossingsgerichte aanpak. Oplossingsgericht werken heeft altijd gedraaid om het stap voor stap vooruit komen in de richting van de gewenste situatie. De term progressiegericht doet bovendien recht aan enkele eigen innovaties en aan enkele belangrijke en zeer inspirerende nieuwe invloeden die wij de afgelopen jaren in onze aanpak hebben geïntegreerd. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het werken van mensen als Carol Dweck, Anders Ericsson, Teresa Amabile, Icek Ajzen, Barbra Fredrickson, Edward Deci en Richard Ryan en anderen.
Sinds wij de term progressiegericht vaker zijn gaan gebruiken hebben wij gemerkt dat veel mensen de term duidelijk en aantrekkelijk vinden. Aan mensen die de aanpak nog niet goed kennen leggen we de kern van onze aanpak soms uit aan de hand van de volgende vier stappen:
Met betrekking tot welk onderwerp zou je progressie willen boeken?
Hoe ziet de progressie eruit die je zou willen boeken?
In 1965 schreef de psycholoog Hadley Cantril een artikel waarin hij een interventie beschreef die hij The Cantril Self-Anchoring Striving Scale noemde. Deze interventie kan als voorloper worden beschouwd van wat nu één van de populairste technieken van coaches is geworden: de schaalvraag. De schaalvraag kwam tot bloei door de ontwikkelaars van de oplossingsgerichte aanpak, Insoo Kim Berg, Steve de Shazer en hun collega’s van het Brief Family Therapy Center in de Verenigde Staten. Zij voegden belangrijke nieuwe elementen toe aan de schaalvraag. De laatste tien jaren is de interventie in de praktijk van coaching verder verfijnd en zijn haar toepassingen breder geworden. Schaalvragen behoren tot de meest flexibele en veelzijdige technieken die coaches vandaag de dag hanteren.Lees verder »
De ‘wat gaat er beter vraag‘ is een uitstekend voorbeeld van een progressiegerichte interventie. De vraag wordt vooral vaak gesteld in vervolgsessies met cliënten. Het voordeel van de wat gaat er beter vraag is dat hij cliënten helpt om zich te concentreren op welke progressie zij hebben geboekt in de afgelopen periode en wat er goed heeft gewerkt. Dit heeft vaak een motiverend effect. Het leidt vaak tot meer bewustzijn van wat werkt en tot nuttig ideeën voor stapjes vooruit. Om de wat gaat er beter vraag zo nuttig mogelijk te maken kan het goed zijn om de volgende suggesties in acht te nemen:Lees verder »
Deze website maakt gebruik van cookies om uw ervaring te verbeteren. Door de website te gebruiken gaat u akkoord met het gebruik van cookies. Wanneer u zich registreert of abonneert op deze site kunt u zich op elk moment weer afmelden. Wij gebruiken uw gegevens niet voor andere doeleinden en spelen ze niet door aan derden. AccepteerLees meer
