Niemand kan wat dan ook alleen. In alle onderdelen van het leven zijn we afhankelijk van het samenbrengen van de kennis die verspreid is over de verschillende mensen met wie we te maken hebben. Misschien kan dit zelfs een opluchting zijn, een gedachte die ons in zekere mate ontlast. Het hangt niet allemaal van ons alleen af of we progressie boeken. Progressie is altijd afhankelijk van het samenbrengen van verspreide bronnen van kennis. Bron

We hebben als mensen allemaal het vermogen om te veranderen. Niet alleen kunnen we onze kennis, vaardigheden en gewoontes veranderen, we kunnen zelfs onze manier van denken, onze manier van kijken naar de werkelijkheid en onze gewoontes veranderen. Maar als andere mensen ons kritisch bevragen over onze meningen of zeggen dat onze keuze of mening niet juist is, kunnen we wel eens defensief reageren. We kunnen dan dingen zeggen als: “Ik respecteer jouw mening dus ik verwacht van jou dat je mijn mening ook respecteert! Ik ben vrij om mijn eigen keuzes maken net als jij!” Als we dat doen hebben we gelijk wat betreft onze vrijheid om zelf te kiezen. Bijna alles wat we doen is een persoonlijke keuze.

Lees verder »

Twintig jaar gelden stopte ik met vlees eten omdat ik het gevoel had dat het beter was om geen vlees te eten dan om wel vlees te eten. De aanleiding om te stoppen was dat ik iets op tv had gezien over de manier waarop dieren in de bio-industrie werden behandeld. Mijn redenering was dat dit zinloze wreedheid tegen dieren was* omdat we ook goed kunnen overleven zonder vlees te eten.

Lees verder »

Zijn cynische mensen intelligenter? Cynisme is een houding waarbij je uitgaat van negatieve bedoelingen van andere mensen.

Lees verder »

In 1993 schreef Alfie Kohn: “Er is een tijd om de gratie en de overtuigingskracht van een invloedrijk idee te bewonderen, en er is een tijd om bang te zijn voor de greep ervan op ons… Op het moment dat bezwaren niet meer worden beantwoord omdat ze niet meer worden opgeworpen, hebben wij het niet meer voor het zeggen: wij hebben het idee niet, het heeft ons.” (Bron)

Ik ken dit citaat al bijna 30 jaar en ik denk er af en toe aan. Tegenwoordig moet ik bij dit citaat ook aan Elon Musk denken. Er is beslist een tijd om de onvoorstelbare daadkracht en baanbrekende visie van deze invloedrijke persoon te bewonderen. Maar steeds meer hou ik er rekening mee dat de tijd zou kunnen aanbreken dat we bang moeten worden voor de greep ervan op ons.

Succes, van welke soort dan ook, is niet volledig maakbaar. Geluk, in de zin van toeval, speelt een rol in het bereiken van wat dan ook. En waarschijnlijk is de rol van geluk wel groter dan we ons realiseren. En ik denk dat geluk niet echt af te dwingen is. Maar het omgekeerde geldt, denk ik, wel. Je kunt het wel heel onwaarschijnlijk maken dat het geluk je gaat toelachen. De manier om dat te doen is om niet actief te zijn en niet je best te doen voor wat je belangrijk vindt. Om geluk uit te nodigen moet je wel actief zijn. Dingen uitproberen en initiëren, je onder de mensen begeven, je best doen en doorzetten als het moeilijk is. Bron

Positieve gevoelens ervaren tijdens tegenslag of crisis lijkt onhaalbaar en misschien zelfs ongepast. Toch blijkt dat er ook tijdens crisissituaties vaak sprake is van positieve gevoelens naast negatieve gevoelens. Denk maar aan mensen die dankbaar zijn om nog werk te hebben, een gevoel van samenhorigheid dat plotseling sterk tot uiting komt, een sterkere verbondenheid die mensen voelen met hun naasten, het meer kunnen waarderen van kleine dingen die mooi en goed zijn en het herontdekken van bepaalde waarden en uitgangspunten. Aan dit soort positieve ervaringen kunnen mensen nieuwe hoop, vastbeslotenheid en kracht ontlenen. Positieve gevoelens ervaren – al is het maar kortdurend – bevordert dat je op een open manier naar de realiteit blijft kijken en dat je mogelijkheden en kansen herkent en dat je creatief wordt. Kort gezegd: positieve gevoelens helpen je de weg vooruit weer te vinden. Bied daarom ruimte bij jezelf en bij anderen voor positieve gevoelens, ook te midden van problemen. Bron

Dat het ontwikkelen van wijsheid niet eenvoudig is, hoeft ons niet te ontmoedigen. We kunnen er elke dag opnieuw naar zoeken en we hoeven er geen perfectie in te bereiken. We kunnen in concrete situaties wel steeds blijven proberen te kiezen voor wijsheid en er stapje voor stapje een beetje in proberen te groeien. Die groei zal altijd waardevol blijven. Ook al blijven we als mensen progressie boeken, er zullen altijd nieuwe grote, complexe en verwarrende problemen op ons afkomen. De behoefte aan wijsheid zal daardoor nooit minder worden en misschien alleen maar toenemen. Pakken we die handschoen op? Gaan we als individuen en samenlevingen verder met de ontwikkeling van wijsheid? Bron