Om effectief te kunnen zijn is het erg belangrijk om effectief nee te kunnen zeggen. Elke dag komen er ontelbare expliciete en impliciete verzoeken op ons af. Met expliciete verzoeken bedoel ik rechtstreekse vragen die ons gesteld worden, zoals: ‘wil jij dit of dat doen’ of ‘is het goed dat ik zus of zo doe?’ Met impliciete verzoeken bedoel ik iets abstracters namelijk alle prikkels en triggers die op ons afkomen en die een appel doen op onze aandacht en activiteit. Dit kunnen allerlei dingen zijn zoals e-mailtjes die binnenkomen, interessante, spannende of verontrustende nieuwsberichtjes op websites of op de radio of tv, uitingen op sociale mediawebsites zoals Twitter en Facebook, binnenkomende sms-jes of Whats-app-berichtjes tot zelfs langslopende mensen of geluiden die je opvangt.

De complexiteit en paradoxen van optimaal functioneren intrigeren me vaak. Wat me in het bijzonder interesseert is dat onze prestaties soms kunnen worden verbeterd door bewust beperkingen aan te brengen in de omstandigheden waarin je moet functioneren.

Lees verder »

Binnenkort verschijnt er een artikel van mij waarin ik pleit voor interessegericht ontwikkelen. In dat artikel leg ik uit wat ik versta onder interessegericht ontwikkelen en wat de voordelen ervan zijn voor individuen en organisaties. Ik wil hier al ingaan op een onderwerp uit dat artikel, namelijk wat de directe voordelen zijn van interessegericht ontwikkelen. Als we ons verdiepen in iets wat ons interesseert, waar we dus belangstelling voor hebben of een belang aan toekennen, bevinden we ons in een psychologische toestand van aandachtige betrokkenheid en ervaren we positieve emoties. Onder dit soort omstandigheden blijken we helderder te denken, dingen diepgaander te begrijpen en dingen gemakkelijker te kunnen onthouden (Murphy Paul, 2013) waardoor we efficiënter en beter leren.

Lees verder »

Vandaag gaven we een training progressiegericht werken met groepen. Tijdens een pauze sprak ik met iemand die in de Jeugdzorg werkt. We hadden het erover dat er soms felle kritiek op jeugdzorg is als er sprake is van zogenaamde gezinsdrama’s. Natuurlijk is het vreselijk om te horen over gezinsdrama’s zoals die recent in het nieuws geweest zijn. Soms wordt er als volgt op gereageerd: “Dat gezin werd begeleid door Jeugdzorg! Hoe kan het zijn dat Jeugdzorg dit niet heeft weten te voorkomen? Wat heeft Jeugdzorg fout gedaan?” Deze manier van redeneren lijkt logisch maar ik denk dat je ermee moet oppassen. Ik wil niet beweren dat werkers in de Jeugdzorg nooit fouten maken. Natuurlijk doen ze dat, niet als iedereen die werkt. En verbetering is overal mogelijk, ook bij Jeugdzorg. Maar de rol die Jeugdzorg vervult, is in bepaalde opzichten anders dan veel andere rollen.

Lees verder »

Een bekende progressiegerichte vraag is de copingvraag. Deze vraag wordt met name gebruikt wanneer coachees het erg zwaar hebben en hun situatie als hopeloos ervaren.

Lees verder »

Cognitief wetenschappers, zoals Keith Stanovich, onderscheiden twee basisvormen van rationaliteit: 1) epistemische rationaliteit, ervoor zorgen dat onze overtuigingen corresponderen met de werkelijkheid en 2) instrumentele rationaliteit, ons zodanig gedragen dat we bereiken wat we bereiken willen. Instrumentele rationaliteit heeft betrekking op doen wat werkt en epistemische rationaliteit heeft betrekking op het vinden van waarheid. Mijn mening is dat het gevaarlijk is om elk van deze twee rationaliteiten te negeren.

Lees verder »

Is vooruitgang in de wereld mogelijk? Is het mogelijk om de kloof tussen de rijke landen en de ontwikkelingslanden te dichten? Zullen alle landen in Afrika in de nabije toekomst ook ontwikkelde en welvarende landen worden?  Zal de wereld gelijker worden in welvarendheid? Is dit proces al gaande? Hebben de afgelopen jaren meetbare vooruitgang laten zien? Kijk naar deze video van Hans Rosling:

Lees verder »

Oprah: “Wat was voor jou de fout of de fouten die maakten dat jij alles op het spel zette?”

Lance Armstrong: “Ik denk dat meedogenloze verlangen om te winnen. Winnen ten koste van alles, werkelijk.”

Terwijl Lance Armstrong toegaf dat hij al die tijd had gelogen over zijn dopinggebruik dacht ik terug aan een boek van Alfie Kohn dat ik las in 2001 No Contest: The Case Against Competition. In dat boek beschreef Kohn hoe we de neiging hebben om veel dingen te veranderen in een wedstrijd (op het werk, op school, bij spel, thuis) omdat we aannemen dat doelgericht werken en voldoen aan bepaalde standaarden alleen kan plaatsvinden wanneer we concurreren met andere mensen. Door taken of spel te zien als een wedstrijd definiëren we de situatie als een situatie van MEGA: mutually exclusive goal attainment. Dit betekent: mijn succes hangt af van jouw falen.

In 2003 schreef Gregg Easterbrook een boek met als titel The Progress Paradox. How Life Gets Better While People Feel Worse. Daarin betoogde hij dat, terwijl bijna alle aspecten van het Westerse leven beter waren geworden, de meeste mensen zich slechter voelden. Ik ben het ermee eens dat over het geheel genomen het leven beter is geworden op de meeste plekken in de wereld (voorbeeld). Ik denk dat de progressieparadox niet zozeer betekent dat mensen minder gelukkig zijn geworden (ik ben er niet helemaal zeker van maar ik denk dat ook het geluk van de meeste mensen is toegenomen). Maar ik denk dat de progressieparadox is dat mensen progressie die heeft plaatsgevonden vaak niet waarnemen.

Lees verder »

In 2011 publiceerden Teresa Amabile, een hoogleraar aan Harvard Business School, en Steven Kramer, een ontwikkelingspsycholoog, het boek The Progress Principle: Using Small Wins to Ignite Joy, Engagement, and Creativity at Work. Het boek vormt één van de meest overtuigende bewijsstukken voor het belang van focussen op progressie in werksituaties. In het boek doen zij verslag van een grootschalig onderzoek naar het presteren en de motivatie van medewerkers.

Lees verder »