Roy Baumeisters boek Wilskracht uit 2012 beargumenteerde twee dingen die intuïtief aansprekend zijn. Het eerste was het grote belang van wilskracht. Dit idee komt neer op de gedachte dat wilskracht een zeer belangrijke sterkte is die ons in staat stelt om de zelfcontrole uit te oefenen die essentieel is voor het bereiken van onze doelen. Het tweede ging over egodepletie. Dit idee houdt in dat wilskracht een gelimiteerde bron is. Met andere woorden: wanneer we onze wilskracht hebben gebruikt om ons te concentreren en om verleidingen te weerstaan dan leidt dit ertoe dat we minder wilskracht overhouden om nieuwe uitdagingen aan te gaan en verleidingen te weerstaan. Deze beide ideeën zijn in de problemen.

 Trainingen Progressiegericht Werken 

Twijfel over het belang van wilskracht en over het bestaan van egodepletie

Het bestaan van egodepletie is de laatste jaren sterk in twijfel getrokken. Eerst gaf een meta-analyse van eerdere studies reden om het bestaan van egodepletie te betwijfelen. Daarna leidde een grootschalige replicatiestudie niet tot een bevestiging van eerder gevonden egodepletie-effecten. Andere onderzoeken gaven ook al aanleiding over de juistheid van het andere idee van Baumeister, namelijk dat wilskracht een cruciale voorwaarde voor lange termijn succes is. In het bijzonder heb ik het hier over het onderzoek van Magen et al. (2014) dat liet zien dat anders kijken naar verleidingen (reframen) het mogelijk maakt om zelfbeheersing op te blijven brengen zonder dat dit extra wilskracht kost.

Nieuw onderzoek: wilskracht vertaalt zich niet in langetermijnsucces

Milyavskaya & Inzlicht (in press) volgden 159 studenten gedurende een week via experience sampling methodes en dagelijkse dagboeken. Wat ze vonden was dat studenten die rapporteerden dat ze meer bewuste zelfbeheersing uitoefenden niet meer progressie bereikten. Studenten die minder verleidingen zeiden te ervaren bereikten meer doelprogressie. Studenten die meer verleidingen ervoeren waren meer uitgeput ongeacht of ze die verleidingen hadden proberen te weerstaan en bereikten minder progressie (lees meer).

Twee implicaties

De auteurs concluderen dat het pad naar betere zelfregulatie niet ligt in het vergroten van zelfbeheersing maar in het verwijderen van verleidingen in onze omgevingen. Ik ben het hier mee eens maar wil een andere implicatie toevoegen. Eerder onderzoek heeft laten zien dat egodepletie niet plaatsvindt wanneer we autonoom gemotiveerd zijn (dit betekent dat we dingen doen die we interessant en/of belangrijk vinden). Ik denk dat het doen van dingen die zo motiverend zijn onze aandacht zo in beslag nemen dat we minder verleidingen opmerken waardoor we minder wilskracht nodig hebben.

Wat vind je van dit artikel?
  • Interessant (10)
  • Bruikbaar (6)