Onderzoeksbevindingen omtrent ‘Powerposes’ van Amy Cuddy twijfelachtig

In 2012 gaf sociaal psycholoog Amy Cuddy van Harvard Business School een TED presentatie met als titel ‘Your body language shapes who you are‘. De presentatie werd een groot succes. Op dit moment is de video van de presentatie meer dan 31 miljoen keer bekeken. In de presentatie vertelt Cuddy over een onderzoek dat zij samen met twee andere onderzoekers deed naar ‘power posing’ (Carney, Cuddy & Yap, 2010).

Met een power pose wordt bedoeld een lichaamshouding die kracht en zelfvertrouwen uitstraalt. Cuddy legt uit dat het aannemen van een power pose kan leiden tot hogere testosteron- en cortisolniveaus in de hersenen, tot meer zelfvertrouwen en tot een grotere kans in situaties waarin we krachtig en zelfverzekerd moeten overkomen, zoals sollicitatiegesprekken.

Kritiek op onderzoek van Cuddy

Inmiddels is er ook een boek verschenen met als titel Presence, Bringing Your Boldest Self to Your Biggest Challenges. Het lijkt op weg te zijn om een regelrechte bestseller te worden. Maar er is ook een probleem. Zoals ik al eerder heb geschreven (hier) is er in de sociale psychologie gedoe ontstaan over het feit dat veel onderzoeksbevindingen in replicatieonderzoeken niet opnieuw werden gevonden. Je voelt hem al aankomen: dit probleem is er ook bij het onderzoek van Cuddy en haar collega’s.

Ranehill et al. (2015) konden de bevindingen niet repliceren. In dit blogbericht analyseren Joe Simmons en Uri Simonsohn beide studies. In dit artikel schrijven Andrew Gelman en Kaiser Fung dat het powerpose onderzoek een voorbeeld van wetenschappelijke ‘overreach’ is. En in dit blogbericht beschrijft Gelman hoe Cuddy op een defensieve manier reageert op de kritiek die naar boven is gekomen.

Reflectie

Het heeft er alle schijn van dat de criticasters gelijk hebben. Het lijkt erop alsof met gretigheid gezocht is naar publiciteit over onderzoeksbevindingen voordat deze gerepliceerd zijn geweest. Cuddy’s emotionele reactie (” I’m tired of being bullied, and yes, that’s what it is”) lijkt mij misplaatst.

Tegelijk denk ik niet dat het terecht of relevant is om Cuddy als een boosdoener af te schilderen. Waar het om gaat is dat er meer zorgvuldigheid moet komen in het ‘naar de markt brengen’ van psychologische kennis. Het valt niet alleen Cuddy aan te rekenen dat ze te snel is gegaan. Die schoen kunnen veel collega’s van haar ook aantrekken (zie ook dit artikel).

Elkaar persoonlijk beschuldigen is denk ik niet productief. Wel moet er inhoudelijk kritiek kunnen worden geleverd en moeten we met zijn allen zorgvuldiger worden in het presenteren en interpreteren van psychologische onderzoeksbevindingen.