Alfie Kohns kritiek op complimenten (die afwijkt van die van Carol Dweck)

Alfie Kohn, auteur van onder andere Punished by Rewards, heeft een artikel geschreven, Criticizing (common criticisms of) praise, waarin hij zegt dat zij kritiek op complimenteren afwijkt van die van Carol Dweck. Kohn ziet complimenteren als een manier om mensen te manipuleren in plaats van om met hen samen te werken. Hij heeft de voorkeur om het laatste te doen. Los van dit waardeoordeel, zegt hij, is het zo dat complimenteren negatieve effecten heeft die de intrinsieke motivatie van mensen voor de taak waarvoor ze gecomplimenteerd zijn, ondermijnt. Bovendien, zegt Kohn, is het zo dat complimenten geven een signaal van voorwaardelijke acceptatie is (terwijl kinderen onvoorwaardelijke zorg nodig hebben). Kohn noemt waar hij niet voor pleit: 1) om minder vaak te complimenteren, 2) om meer betekenisvol te complimenteren, 3) om op inspanning in plaats van capaciteiten te complimenteren, 4) om alleen te complimenteren als kinderen het verdienen.

Zijn alle soorten complimenten schadelijk?

Kohn is het eens met Dweck dat het complimenteren van kinderen voor capaciteiten negatieve gevolgen heeft maar hij stelt dat complimenteren op inspanning dat mogelijk ook heeft. Hij zegt dat zij er de boodschap in kunnen lezen dat ze niet zoveel capaciteiten hebben en daarom waarschijnlijk weinig succes zullen hebben met toekomstige taken. Bovendien, zegt hij, is het zo dat elke vorm van complimenten, of ze nou op inspanningen of capaciteiten gericht zijn, het nadeel heeft dat het een controlemechanisme is en daarom waarschijnlijk de intrinsieke motivatie en het presteren zullen aantasten. Kohn suggereert dat complimenten onnodig zijn en dat we manieren kunnen vinden om kinderen zelf uit te laten vinden dat ze een bepaalde invloed hebben over toekomstige prestaties.

Mijn gedachten

Ten eerste, of inspanningsgerichte complimenten daadwerkelijk het effect op kinderen hebben dat ze gaan denken dat ze waarschijnlijk niet zo capabel zijn en daarom waarschijnlijk niet zullen slagen bij toekomstige taken, is een empirisch kwestie. Kohn zegt dat drie studies deze bewering ondersteunen maar hij zegt niet welke. Ik hoop hier meer over te weten te komen.

Een tweede punt is er een dat ik al vele malen heb gemaakt. Ik pleit voor een verschuiving weg van directe complimenten naar het stellen van vragen. In plaats van te zeggen “dat heb je goed gedaan’, vraag je ‘dat ziet er goed uit, hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’ Waarom je dit soort vragen überhaupt complimenten zou moeten noemen? Omdat er een subtiele en impliciete tonen van waardering is in de manier waarop de vraag wordt gesteld. Maar misschien moeten we helemaal niet zozeer over dit soort vragen denken als complimenten. Deze vragen zijn niet per definitie controlemechanismen, hoewel ze tot op zekere hoogte wel zo kunnen worden gebruikt. Ze worden vooral gebruikt om kinderen en volwassenen te helpen onderzoeken wat ze hebben gedaan en wat er werkte. Daardoor zijn het middelen om de motivatie van mensen te versterken.